Οι Επισκέπτες

Καλώς τους  λοιπόν καλώς τους,  και νά η έκπληξη, νάτοι οι επισκέπτες  μας που ζωή νάχουν, σήμερα  ο Μάρτης έντεκα  και  ώρα  Ελλάδος  23.15’, οι μετρημένες  επισκέψεις στην ιστοσελίδα έφτασαν τον αριθμό . . . 2087, έναν αριθμό σημαδιακό, αφού κατά τους πλέον αισιόδοξους .  . .ειδικούς, το έτος  2087 θα μπορέσουμε ως χώρα να ξεχρεώσουμε αυτά που  . . . .χρωστούμε, τρομάρα μας,  για να μπορέσουν οι τότε  απόγονοί μας, με οδηγό κάποιο βλαστάρι απ’ αυτούς που τώρα μάς κυβερνούν, να μπορέσουν να ξαναρχίσουν το αλόγιστο ξόδεμα των δανεικών και τφού πάλι απ’ την αρχή . . . . 

HALAYIK ( Χαλαήκ)

  

Η λέξη  είναι Τουρκική και  σημαίνει, Παλλακίδα, Δούλα, Σκλάβα. Μπορεί όμως να μην είναι και τόσο. . . .Τουρκική και να προέρχεται παρεφθαρμένη ως παράγωγο από το ρήμα αλίσκομαι ( με δασεία) που σημαίνει κυριεύω, κατακτώ, δηλαδή Χαλαήκ ίσως να σημαίνει  η  αλωθείσα, η  δ ο ρ ύ κ τ η τ ο ς ,

Γλωσσικά και . . .άλλα.

(Εκφράσεις για πράξεις που γίνονταν σε χρόνο περασμένο, στο παρελθόν, σε χρόνο παρελθόντα, ή παρελθοντικό , όπως μας τον είπαν  οι νεότεροι δάσκαλοι  για να τον . .  .καταλάβουμε . . .) 

 Η γλώσσα μας όπως παραδέχονται αυτοί που γνωρίζουν, έφτασε σε μας φκιαγμένη σοφά, με τη γραμματική της και την ηχητική της αρμονία και δεν μας ενδιαφέρει εδώ, πότε είπαν το ένα και πότε συμπλήρωσαν το άλλο οι πρόγονοί μας , αυτά πρέπει να έγιναν  σε μεγάλο χρονικό διάστημα σε αιώνες και χιλιετηρίδες.

Το Κάμπινγκ

Κανονικά, το θέμα θάπρεπε να το βαφτίσουμε Κατασκήνωση  γιατί όλα τα γεγονότα  που θα  αναφερθούν παρακάτω, συνέβησαν στο χώρο μιας κατασκήνωσης. Έλα όμως  που επικράτησε σε όλους μας, όταν λέμε τη λέξη κατασκήνωση να εννοούμε  εκείνο το χώρο που πηγαίνουν το καλοκαίρι τα μικρά και μεγαλύτερα παιδιά, εκεί που τα στέλνουμε δηλαδή όσοι μπορούμε, άσε τώρα ότι τα παιδιά μερικών προνομιούχων ομάδων (ως πότε;), πηγαίνουν δωρεάν γιατί οι γονείς είναι ασφαλισμένοι σε ισχυρά ταμεία, ενώ εμείς οι πληβείοι όπου πάμε θα πρέπει να πληρώσουμε, άλλου θεού παιδιά εμείς, για μάς τζάμπα δεν έχει τίποτα.

Το Κουλούρι.

Είκοσι  ο Φλεβάρης σήμερα, κρύος  ο καιρός  με μισή. . . λιακάδα, η ώρα «περί αγοράν πλήθουσαν»  κι’ εμείς, αργόσχολοι  εκεί στην κεντρική πλατεία της πόλης μας της πόλης που ζούμε τόσα χρόνια, την κεντρική  πλατεία της Ξάνθης. Mικρός ο τόπος μας και γνωστοί οι περισσότεροι, συζητούμε λιανοπατώντας, λέμε διάφορα και  χαζεύουμε τους περαστικούς, βγήκαμε μια βόλτα έτσι για να ξεσκάσουμε, μέχρι να έρθει η ώρα να μαζευτούμε, να επιστρέψουμε  στο σπίτι για φαγητό.

Το Τεφτέρι

Για το  Τεφτέρι θα πούμε λοιπόν, αυτό το «Δευτέριον» των βυζαντινών, μπορεί και να προέρχεται από τη λέξη «διφθέρα» που είναι το τομάρι, εκείνο το λεπτό επεξεργασμένο τομάρι πάνω στο οποίο έγραφαν οι πολύ παλιοί πρόγονοί μας αλλά έγινε γνωστό ως Περγαμηνή, και επειδή ήταν και πανάκριβο ως γραφική ύλη, οι κατοπινοί έσβηναν αυτά που ήταν γραμμένα στο τομάρι και έγραφαν δικά τους πράγματα, ψαλμούς και άλλα.

Ο ΠΡΑΜΑΤΕΥΤΗΣ

Έφτανε στο χωριό μας και ανηφόριζε στη γειτονιά μας το «Καραούλι», και σταματούσε με το γαϊδούρι εκεί στην ανοιχτωσιά, έπαιρνε ανάσα κι’ αρχινούσε με φωνή δυνατή, « σαμπούρ’, λουλάκ’, πιπέρ, κανέλα, βιλόνις, θυμιάμα, λαμπουγιάλια, μηχανιές, φτύλια, ( και τα δυο αυτά για τις γκαζόλαμπες), τουκάδις, κουρδόνια, τσίπκις (μανταλάκια), καθριφτούδια, τσιακμακόπιτρις, μασουράκια, καρούλια, κουρδέλις, πιάστρις, φουρκιέτις,δαχλύθρις, λάστιχου για τ’ς’ βρακουζώνις και άλλα πολλά, πού να τα θυμάσαι ύστερα από τόσα χρόνια;