Ο Κεφτές ( Μα τί Κεφτές. . .!)

Και έλα τώρα εσύ να μου πεις και να απορήσεις γα το τι είναι ο κεφτές. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος στις  βόρειες και ανατολικές  πλαγιές του  Χολομώντα που στο άκουσμα της λέξης Κεφτές, δεν τού τρέχουν σάλια και δεν του έρχονται στο νου οι μυρωδιές τού τηγανίσματος αλλά και η καλή διάθεση ύστερα από ένα χορταστικό γεύμα ή δείπνο, με κεφτέδες, τουρσιά και κρασί ή τσίπουρο.

Και καλή η εισαγωγή, έλα όμως που στους  μερακλήδες οι σκέτες περιγραφές φέρνουν φαγούρα και αναμνήσεις πικρές, κάποιας γερής τσιπουροποσίας, της περασμένης εποχής, με το χιόνι ένα μέτρο κι τα όργανα αγκαζέ.

Η Βίζιτα

Η   Βίζιτα 
Και το λοιπόν,                                                                                                     

Ήταν τότε που ήμασταν   πιο μικροί, αρκετά μικρότεροι δηλαδή  γιατί όχι και πως μεγαλώσαμε πάρα πολύ, αλλά να, δεν είμαστε και όπως πρώτα και εν πάση περιπτώσει, σήμερα δεν είμαστε όπως τότε στο χωριό, που όταν γιόρταζε κάποιος την ονομαστική του γιορτή τον επισκέπτονταν όλοι σχεδόν γνωστοί και φίλοι, τότε που οι επισκέψεις στις ονομαστικές γιορτές άρχιζαν από πολύ νωρίς, από το απόγευμα και ο κόσμος πήγαινε επίσκεψη σε ονομαστική γιορτή χωρίς να κουβαλάει τίποτα, χωρίς να πονοκεφαλιάζει τι δώρο θα πάει στον εορτάζοντα.

Σήμερα κατάντησε βραχνάς και πρόβλημα μεγάλο το να κάνεις μια επίσκεψη  σε κάποιον, γιατί όλο και κάτι πρέπει να κουβαλήσεις, κάτι να προσφέρεις και σκέφτεσαι, σε τόσους έχω να πάω τόσα θέλω, στο τέλος βλέπεις  ότι για να πάς σε τρεις τέσσερες θέλεις δυο μεροκάματα, κάνεις ένα τηλεφώνημα και λες χρόνια πολλά και,

-Nα, . . κάτι μας έτυχε, το παιδί έχει πυρετό και πού να το αφήσουμε θα έρθουμε κάποια άλλη μέρα . . .» ( και  αυτό το λες γιατί άμα περάσει η γιορτή η υποχρέωση του δώρου εξατμίζεται και ξεχνιέται), και στο τέλος καθόμαστε και βλέπουμε τηλεόραση ή βγαίνουμε στο καφενείο ξεθαρρεμένοι ότι σίγουρα δε θα μας δει ο εορτάζων γιατί οπωσδήποτε αφού γιορτάζει, είναι στο σπίτι του. . . .

Τότε, μόνο οι άντρες που γιόρταζαν (και γιατί μόνο οι άντρες αυτό μέχρι σήμερα δεν το κατάλαβα), και όσοι ήθελαν βέβαια πήγαιναν ένα πανέρι με λειτουργιές (άρτους)  στην εκκλησία (το έλεγαν πεντάρτο  γιατί είχε πέντε άρτους μαζί κι’ ένα μπουκάλι κρασί).

Το Αλάτισμα των Νεογέννητων

              Δγιέ ισύ θέμα   (Δες εσύ θέμα . . . .)

Τώρα τι θα περίμενε κάποιος να διαβάσει παρακάτω βλέποντας το θέμα, εξαρτάται από τις παραστάσεις που έχει, και το σίγουρο είναι, ότι το πρώτο που τού έρχεται στο νου, είναι το πλαστικό σακουλάκι με το ψιλό αλάτι, και μετά, βλέπει την αλατιέρα του εστιατορίου με τις ταγκιασμένες και συνήθως πάντα βουλωμένες τρυπούλες. Το αλάτι οι παλιότεροι το γνωρίσαμε σε όλες τις μορφές του, χοντρό, και τριμμένο κάπως ψιλότερο (για πάστωμα) και αργότερα, το απολαύσαμε σκέτο ψιλό σε σακουλάκια, με διάφορες ονομασίες και με κείνη τη σταθερή ένδειξη «Ιωδιούχο» που σε κάνει να απορείς, και να αναρωτιέσαι, αν το ιώδιο το έχει από μόνο του το αλάτι, ή το προσθέτουν μετά, αλλά όσοι ξέρουν λεν ότι το ιώδιο στο αλάτι κάνει καλό λέει στο θυρεοειδή αδένα και είναι απαραίτητο γενικά στον οργανισμό μας, αλλά μην το πιούμε το ιώδιο έτσι σκέτο από το μπουκλάκι του φαρμακείου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι τραγικό θα ακολουθήσει, με έξοδα και τραπεζώματα, και όπως προμήθεψαν  (συμβούλεψαν) κάποια μέρα στο χωριό μας , μια μέρα με «πούντα» όπως προμήθεψαν κάποιον γέρο που πήγε στον καφενέ τού μπάρμπα Γιάννη τού Λάμπρου εκεί στην πλατέα ξεσακάκωτος, και του είπαν.. «dυσ’ Γιώρ . . . γιατί δεν είνι που θα. . . πιθάνουμι, μα χάνουμι κι τ’ σύνταξ’ . . .!!!» Δηλαδή, ντύσου κλπ κλπ.

Αποκριάτικα - Το Στοίχημα

Ήγουν περί του πώς άνθρωπός τις  εκέρδισεν έν στοίχημα, αλλ’ απώλεσεν την ζωήν αυτού, ίδωμεν πώς. Αδελφοί μου, επιδείξατε υπομονήν μόνον, διότι η «απομουνή ανίκσι τ’ν αντρεία», κατά την ρήσιν της προ πεντηκονταετίας μεταστάσης εις κόλπους Οσίων αειμνήστου και σεβαστής γιαγιάς Αναστασίας και Φράγκαινας καλουμένης και ο ακηκοώς μαρτυρεί.

Η Εν Ολύμπω Απολεσθείσα Γυνή

Ήτοι μία σύντομος εξιστόρισις, διά   το πώς απωλέσθη  ορειβάτις άπειρος, ήτοι κατά το κοινώς λεγόμενον «γιαλαντζή», και  απολεσθείσα, περιεπλανήθη νύκτωρ, μακράν της οικίας και των προσφιλών της προσώπων, εις το όρος  Όλυμπον το γνωστόν και ως «Όρος των Θεών». Η δε απώλεια και τα επακόλουθα ταύτης  αφορούν εις ώριμον κυρίαν,   διανύουσαν (ως  έγγιστα)   το μέσον της δεκαετίας των πρώτων «–ήντα» προσηυξημένον κατά δύο περίπου ενιαυτούς. Και βεβαίως η ηλικία της υπολογίζεται «εις το περίπου»  καθόσον ούτε ληξιαρχικήν πράξιν γεννήσεως διαθέτομεν, και ο ΑΜΚΑς είναι κάτι το τελείως προσωπικόν αφού περί τούτου εμερίμνησεν το Σον (σεβαστόν) Υπουργείον Προ–Πο. Εν πάση περιπτώσει όμως ως και ανωτέρω είπομεν, τα  γεγονότα αναφέρονται εις κυρίαν   ερίτιμον  και με γνώσεις Τσελεμεντέ,  συμμετέχουσαν εις την ομαδικήν εκδρομήν-ορειβασίαν ως φίλη μελών  ερασιτεχνικού ορειβατικού( και μάλλον . . .περιπατητικού!!) –εκδρομικού σωματείου.

Η Γραμπούλα ( Ή αλλιώς Τζουγκράνα)

  

 Η Γραμπούλα

 Ε ναι λοιπόν. Αν αναφέρεις τη λέξη  «Γραμπούλα», θα σε καταλάβουν πολύ λίγοι κι’ αυτοί μόνο εκεί,στα βορρείως και ανατολικά  του Χολομώντα ορεινά χωριά. Ενώ αν πεις «Τζουγκράνα», όλοι ξέρουν τι είναι. 

Αν όμως πήγες κόντρα στη Ρεπούση και ως  αρχαιοθρεμένος σού ξεφύγει και πεις «Αγρίφη» θα σε κοιτάξουν περίεργα αφού κανένας δεν έμαθε (και γιατί να μάθει;) ότι τη γνωστή μας Τζουγκράνα οι προ προ ( και βάλε). . . .παπούδες μας την έλεγαν έτσι, την έλεγαν Αγρείφνη, αλλά και  Αγρίφη .

Βέβαια μη μας παραξενεύουν τα ονόματα που έβαζαν οι πρόγονοί μας σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Κάθε ονοματοθεσία δεν έγινε, δεν μπήκε αυτόματα. Ήρθε σιγά σιγά από κάποιους προηγούμενους και μπορεί στο δρόμο να άλλαξε πολλές φορές, μέχρι να οριστικοποιηθεί, μπορεί δηλαδή οι «νονοί» να ήταν διαχρονικά πολλοί.