Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Τα τιμαλφή της Καθημερινότητας (συνέχεια) - Ο Κορεοκτόνος


                                                    Ο αιμοδιψής  Κορέος

Και  το χειροποίητο Λαδικό, η  κατά περίπτωσιν   Κορεοκτόνος.  . .Ζεματίστρα  η οποία μετά την κορεοκτονία, ξαναγέμιζε με λάδι  για να μπαίνει στο φαί με ελεγχόμενη ροή  ( μετρημένο). Και όλα αυτά συνέβαινον «εκείνα τα παλαιά και . .ωραία  χρόνια . . .», τότε που  ήμασταν γεμάτοι . . .φουλτάκες . . και « ξιούμασταν» αράδα...

   

  

(Ήτοι το ειδικό «Λαδικό» προς εξολόθρευση των κορέων.)


Και για όσους ξεχνούν ή βαριούνται να θυμηθούν,  στο προηγούμενο γραπτό
μίλησα για το Ξύστρο και είπα ότι πολλές φορές αυτό το εργαλείο εκτός από το καθάρισμα της σκάφης από τα ζυμάρια, το χρησιμοποιήσαμε για να ξεκαπαριάζουμε τα κάπαρα από τα φουσκωμένα  ασβέστια στους τοίχους που από κάτω τους φώλιαζαν οι κοριοί και περίμεναν να νυχτώσει για να κάνουν τα γιουρούσια τους επάνω μας και να μας πιουν το αίμα. Οι κοριοί καθώς και οι τρισκατάρατες ψείρες είναι πολύ αρχαία έντομα αφού οι ειδικοί τα βρήκαν λέει ως απολιθώματα και πριν από εκατομμύρια χρόνια ζούσαν και τρέφονταν με τον ίδιο τρόπο όπως και σήμερα, γιατί, ναι και στις μέρες μας ούτε οι ψείρες (έ…..καλά αυτές έκαναν πλούσιες τις φαρμακοβιομηχανίες. . .) αλλά ούτε και οι κορέοι απουσιάζουν. Και οι κοριοί όπως λεν οι ειδικοί κορεολόγοι (και άκου εσύ ειδικότητα.  . .!!!), ζουν λέει ένα χρόνο και παραπάνω  χωρίς να φαν τίποτα. Κι’ αυτοί οι ειδικοί που τούς μελετούν θα πρέπει να επιμείνουν στις μελέτες τους, για να μάθουν πώς αντέχουν σε τέτοια μακροχρόνια πείνα οι κορέοι να μάθουμε κι’ εμείς πώς τα καταφέρνουν και ζουν χωρίς να τρων και να  . . .ξοδεύουν,  να πάρουμε κι’ εμείς το κολάι, μήπως και βάλουμε τίποτα στην άκρη να μπορέσουμε να πληρώσουμε τα.  . .χαράτσια .  . .
Ο. . .γνωστός  κοριός λοιπόν  που επιστημονικά λέγεται Cimex  Lectularius,       ήταν πάντοτε και είναι μεγάλος μπελάς, αφού παρά τις προσπάθειες και  τα φάρμακα, δε λέει να εξαφανιστεί, και οι οδηγίες εκτός από τα όσα πρέπει να κάνουμε για να τους αποφύγουμε τους κοριούς,  καθαριότητα και φάρμακα, πρέπει λέει να αποφεύγουμε να μένουμε σε μέρη που συχνάζουν πολλοί και διάφοροι, και αυτά τα μέρη είναι εκεί που περνούν και μένουν πολλοί άνθρωποι και ιδίως λέει.  . .στρατιώτες, γιατί φαίνεται ότι είναι πολύ δύσκολο να εξαφανιστούν από τέτοια μέρη με μεγάλες και παλιές εγκαταστάσεις.
 Οι κοριοί φωλιάζουν στις ραφές,  στα στρώματα στις ρωγμές στις σκισμές των ξύλινων επίπλων και τις φυράδες αλλά και κάτω από τα φουσκωμένα  ασβέστια των τοίχων. Βγαίνουν τη νύχτα και περπατούν ο ένας πίσω από τον άλλο σε γραμμή, οπότε μπορούμε έτσι να βρούμε το σημείο στο οποίο . .  .στρατοπεδεύουν και να τους εξολοθρεύσουμε. Θυμάμαι ότι μερικές νοικοκυρές τα ξύλινα ή σιδερένια ποδαρικά των κρεβατιών, τα έβαζαν μέσα σε πήλινα κεσεδάκια από γιαούρτι γεμάτα με νερό, για να μην ανεβαίνουν στα κρεβάτια, μερμήγκια, κοριοί και άλλα ζωύφια, και βέβαια αυτό σταματούσε τα μερμήγκια, τις κατσαρίδες ίσως και άλλα «περπατητά» έντομα,  αλλά τους κοριούς δεν τους σταματάει τίποτα, γιατί εντοπίζουν το υποψήφιο  θύμα τους από τη θερμική ακτινοβολία που αυτό εκπέμπει, και έτσι αν δεν μπορούν εύκολα να το πλησιάσουν. .   περπατώντας, ανεβαίνουν στα ταβάνια και με το μηχανισμό που διαθέτουν, πέφτουν επάνω του από ψηλά και μάλιστα πέφτουν κατευθείαν σε γυμνό μέρος. Και εδώ βλέπουμε ότι ο πονηρός κοριός έχει αυτόν το μηχανισμό από τότε που τον βρήκαν απολιθωμένο, ενώ οι θερμικές κάμερες κατασκευάστηκαν μόλις πριν από μερικά χρόνια.  Παλιά στα χωριά σπάνια υπήρχαν σιδερένια κρεβάτια και τα περισσότερα σπίτια είχαν «ξυλογαϊδάρες» και πάνω τους αράδιαζαν σανίδια με το στρώμα γεμάτο με χορτάρι, καλαμποκόφυλλα και άλλα. Το όλο σύστημα δηλαδή ήταν «ταμάμ» για κορεοτροφείο. Οι θειές το ήξεραν αυτό και κάθε άνοιξη, τα έβγαζαν όλα αυτά στην αυλή, άδειαζαν τα  στρώματα και έκαιγαν το περιεχόμενό τους, και τα ίδια τα στρώματα τα  ζεματούσαν στα καζάνια. Για τα ξυλοπόδαρα είχαν ένα ειδικό δοχείο όμοιο με το Λαδικό  που είχαν στην εκκλησιά μας και γέμιζαν τα καντήλια με λάδι, ένα τενεκεδένιο «γκιουμούδ’»  που όσο παραπάνω τόσο στένευε και είχε κολλημένο επάνω του ένα «λεπτό «τσιουλνάρ’» γυριστό σε γωνία  με πολύ μικρή τρύπα στην άκρη. Πριν από χρόνια, βρήκα ένα τέτοιο εδώ σε κάποιο χωριό κι’ άμα μπορέσω θα το βάλλω σε φωτογραφία απέναντι από τον κοριό.
Αυτό λοιπόν το αγγείο που το έφκιαχναν στην Αρναία οι τενεκετζήδες με μαστοριά,  οι θειές το γέμιζαν με ζεματιστό νερό και με προσοχή το έριχναν στις σχισμές στα σανίδια και στα ξυλοπόδαρα και όπου υπήρχαν σκισίματα και φυράδες στα ξύλινα μέρη του σπιτιού και τόκαναν αυτό όπου μπορούσαν βέβαια, κι’ όπου ήταν εύκολο να πάει το ζεματιστό νερό.  Εμείς παρακολουθούσαμε την όλη διαδικασία στην αυλή και κάθε τόσο πλησιάζαμε στο πεδίο της μάχης να ακούσουμε εκείνο το πρατς πρατς που έκαναν οι ζεματισμένοι κοριοί. Και πολύ παράξενο, μερικοί αν και ισοπεδωμένοι από την ολιγοφαγία και την πείνα, μόλις ζεματίζονταν (ζιματιούνταν), φούσκωναν για λίγο σαν μπαλάκια πριν από το σκάσιμο, πριν από εκείνο το σιγανό  «πρατς . . .» Τα λέω με λεπτομέρειες γιατί τα  είδα από κοντά, κι’ ας βγει ένας να πει ότι δεν είναι . .  . εμπειρίες κάτι τέτοια, και αντιρρήσεις δεν θέλω . . .αλλά   σού λέει ο άλλος . . . .πολλά τα γράφεις.  . .Μ’ άμα δεν τα πω έτσι, πως θα τα τυπώσουν μερικοί;  Και λέω «μερικοί» έτσι αόριστα για να αποφύγω άλλα, για να μην βάλλω τη λέξη « οι νεότεροι» γιατί θα μού πουν μερικοί «ξιέρ’ ς  μπάρμπα οι νέοι ξιούdι (1) να μάθ’ ν για τέτοια.  . .»
 - . . .Και μετά από τα ζεματίσματα ,  μας έφεραν το DDT,( Ντι Ντι Τι ) εκείνο το φοβερό δηλητήριο με το οποίο δεν έμεινε τίποτα αράντιστο, ούτε άνθρωπος ούτε κότες ούτε και ζώα, και τα αποτελέσματά του λέει ακόμα δεν εξαφανίστηκαν  γιατί ποτέ δεν  ξεθυμαίνει, δε διασπάται που λεν οι ειδικοί και δεν  αλλοιώνεται, και το βρήκαν λέει ακόμα και στους πάγους στο Βόρειο Πόλο, και στην Ανταρκτική,  το πήγε  ως  εκεί η θάλασσα . ..
 Έτσι έχει το θέμα λοιπόν και όσο μπόρεσα το ανέπτυξα και ελπίζω να έμεινε κάτι, κι’ όποιος έχει απορίες, είπαμε ας ρωτήσει κάποια θειά  παλιότερη, όλο και θα θυμάται την όλη διαδικασία του ζεματίσματος των κορέων, οι οποίοι παρά τα ζεματίσματα, τις σκόνες και τα Φλιτ, μάλλον θα εξακολουθήσουν να μας τυραννούν, για πολλές χιλιετίες ακόμα.  . . Αυτά, και το γραπτό μικρό έ; Για να μη λες δηλαδή . . .Αλλά, να πω κάτι και για το «ανακουφιστικό» ρήμα  «Ξιούμι;»( Ξύομαι- Ξύνομαι) (1) . Είναι στη μέση φωνή και εύκολο ρήμα, αλλά για να μην δυσαρεστήσω τους ανυπόμονους, λέω μόνον τον ενεστώτα ο οποίος κλίνεται, Ξιούμι, ξιέσι, ξιέτι, ξιούμιστι, ξιέστι, ξιούdι, και με την προστακτική, «Ξύσ’ », μονοσύλλαβη όπως πάντα και ευκολοπρόφερτη, χωρίς δυσκολίες, και ο παρατατικός, Ξιούμαν,Ξιούσαν Ξιούdαν, Ξιούμασταν, Ξιούσασταν, Ξιούdαν (αφνοί, αυτένις, αυτάνα . .!!!)   . Να πάρουμε μια μικρή γεύση και από τα αρχαία; Ξύομαι λοιπόν, εξυόμην εξύεσο κλπ κλπ αόριστος  «Ξύσκα» και, άκου εσύ έκφραση, να λες τον άλλο, .  . . «σε έβλεπα και  . . . εξύεσο!!!»  Και πές εσύ ποιο είναι καλύτερο; Το «Εξύεσο; » ή το «Ξιούσαν;»    Έ. . . . τώρα, ότι και να πεις εσύ ο  . . .ακαρτέρετος, δίκιο έχεις .. . αλλά,  σταμάτα να . . . ξιέσι. . .  
      
Με χαιρετίσματα,    Βαγγέλης Μαυροδής 
                     
       

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μετα τον Ηλία Πετρόπουλο που ασχολήθηκε με ολα αυτα τα "τιμαλφή της καθημερινότητας" δεν βλέπω καμία διαφορά στην δική σου περιγραφή που ειναι πολυ ευχάριστη και ευκολοδιάβαστη,στο εχω πει κι'αλλη φορα βγάλε ενα βιβλίο με ολα αυτά , δεν εχει τιποτα περισσότερο ο Πετρόπουλος που εγινε γνωστός με παρόμοια θέματα. "Ξιέρ’ ς μπάρμπα οι νέοι ξιούdι να μάθ’ ν για τέτοια. . ."
Αλέκος