Η Σκούπα (Συνέχεια στα Τιμαλφή της Καθημερινότητας)

                              

Η  Σκούπα                          

              (το Σάρωθρον, για τους.. πτυχιούχους) 

Επειδή λοιπόν όλοι οι «την γνώσιν κατέχοντες» και με το αζημίωτο την πληροφόρησιν πωλούντες (τρομάρα τους), μάς πρήζουν με τις περί κρίσης καθημερινές αναλύσεις και δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα από τις συνεχείς κινδυνολογίες και τις ανοησίες που λεν οι «κονομήσαντες, οι έχοντες και οι φευγατίσαντες », λέω να πούμε και κάτι διαφορετικό, για να γελάσει λίγο τ’ αχείλι μας, να πχιούμε και καναδυό τσίπουρα και να  «δγιούμι» τα πράγματα λίγο «στου ίσιουμα» (φλάτ που το λέμε  . . Ελληνικά). Και λέω τώρα, λέω δηλαδή κι’ απέ μ’ τι, αν κάποιος μουσκλώσ’(Α), «άφκι τουν», γιατί το είπαμε κι’ άλλη φορά, χαΐρι από τους μουτρωμένους και από τους «καθ’ έξιν» δυσκοίλιους,  δεν είδαμε. . . και μάλλον δεν πρόκειται να δούμε και εις το μέλλον  .  ..

O Νιπτήρας (Συνέχεια στα Τιμαλφή τής Καθημερινότητας)

Εδώ είμαστε λοιπόν  και έχουμε και λέμε αλλά και τι να πούμε, πήξαμε στο ψέμμα από παντού, όλα «μπάζουν», κανείς δε λέει αυτό που σκέφτεται, όλοι έχουν έναν τενεκέ στάχτη και μας τη ρίχνουν σταμάτια συνέχεια, σήμερα όλοι θέλουν να μάς σώσουν αλλά και όσοι μέχρι τώρα μας έσωζαν επαγγελματικά, οι ίδιοι πάλι   θέλουν να μας ξανασώσουν- και δεν το κάνουν βέβαια τζάμπα- και έτσι άκρη δε βρίσκεται.

Τα τιμαλφή της Καθημερινότητας( Εισαγωγή).

Τα Τιμαλφή της Καθημερινότητας 

         (Εισαγωγή)

                          
 

                                             , η Παλάντζα, Το Λαδικό και το  Τσιμπίδ(ι) !!(Η Μασιά ντε. .  !!)

Έτσι τα ονομάζω εκείνα τα ταπεινά, ταπεινά μεν αλλά και τόσο απαραίτητα  πράγματα, εκείνα τα εργαλεία και σκεύη που χρησιμοποιήθηκαν σε παλιότερες εποχές και εξυπηρέτησαν τα νοικοκυριά και τις αγροτικές γενικά εργασίες, και που σιγά σιγά αποσύρθηκαν, ξεχασμένα σε κάποιο κατώι ή περασμένα στα κενά της σκεπής κάποιας από χρόνια αχρησιμοποίητης καλύβας ή αποθήκης  . . .

Και είναι πολλά , πάρα πολλά αυτά τα εργαλεία και θα τα αναφέρω ένα ένα όσα θυμάμαι, για να τα ξαναθυμηθούν οι παλιότεροι, και  να μάθουν οι νέοι, όσοι θέλουν βέβαια να μάθουν, γιατί από τη στιγμή που στα σπίτια μας όλοι πλέον έχουμε ηλεκτρικό, τι το θέλει ο μικρός να μάθει για το . . . γκαζοκάντηλο ή τι ήταν το θειαφοκέρι που δεν έσβηνε με τον αέρα και τη βροχή, κι’ αφού όλα τα σπίτια διαθέτουν ψυγεία γιατί να ξέρει ο μικρός τι ήταν το «Φανάρι» με τη σήτα;   

Το Δικράνι

Τα Τιμαλφή της Καθημερινότητας  ( Συνέχεια)

Νο  10                        Το Δικράνι

Για το Δικράνι θα πούμε, αυτό   το ταπεινό και ξεχασμένο εργαλείο, αλλά που παρά την «ταπεινωσύνη» του,κάποτε ήταν απαραίτητο στους προγόνους μας  οι οποίοι με κάποια τετοια πρωτόγονα μέσα προσπαθούσαν να καλυτερέψουν και να ευκολύνουν τη ζωή τους όσο μπορούσαν.

Ο Γιάννης ο Ρώσος

                  Ο Γιάννης Ο Ρώσος

Ο Γιάννης, μάς  ήταν άγνωστος. Μπήκε στο σπίτι στα  ξαφνικά. Απρόσκλητος.

 Το Γιάννη μάς τον γνώρισε ο γιος μας ο Ανδρέας, και τον έφερε από τον παιδικό σταθμό, που τον πηγαίναμε τον Ανδρέα  κάθε πρωί.

 Εκεί πήγαινε ο γιος μας  και ήταν ενθουσιασμένος και γεμάτος εντυπώσεις και χαρά, και κάθε μεσημέρι που τον έπαιρνα πηγαίναμε μέχρι το σπίτι με τα πόδια κι ας ήταν αρκετά μακριά.

Ευνουχισμός ( βελτιωμένος . . . !!!)

Ε υ ν ο υ χ ι σ μ ό ς

«Ευνουχισμός» λοιπόν, και είναι,  παράγωγο ουσιαστικό από το ρήμα  «ευνουχίζω»  και στα καθ’ ημάς « Μνουχώ» !!!!

( Και δηλαδή αυτά τα «καθ’ ημάς», εκεί στα Βορειοανατολικά του εθνικού μας όρους με το όνομα Χολομώντας, και στους χάρτες, με επίσημο όνομα, Υψίζων .. . ).

Ο Χορός

Αριστερα...Η Ζεμπεκιά της Συμφοράς

Δεξιά...Tο Ντάχτιρντί                    

 

Ο άνθρωπος λέει πρώτα χορεύει και ύστερα μαθαίνει να περπατάει, κι’ έτσι είναι, αφού αρχίζουμε τη ζωή μας με χορό στην αγκαλιά της Μάνας,  με κείνον τον γνωστό σε όλους σκοπό, εκείνο το Ντάχτιρντίι, ντάχτιρντίι, ντάχτιρντίι  το λέγανεε κι’ όλοι τοο  χο-ρεύανεε. !

 Έτσι από μωρά ακόμα, παίρνουμε τα πρώτα μαθήματα ρυθμού και χαίρονται όλοι γύρω μας.

Και δώστου γέλια και χαρές μέχρι που αργότερα μεγαλώνοντας κι’ εμείς, εκεί λίγο παραπάνω από την παιδική ηλικία,  βλέποντας τους τρανήτερους  να χορεύουν  σε γάμους και πανηγύρια προσπαθούσαμε να μιμηθούμε τα βήματά τους και οι πιο ζωηροί και περισσότερο τα κορίτσια, πιανόμασταν και στο χορό και ά σιγά σιγά τα καταφέρναμε.