Χωρίς Τίτλο.

                            

      (Για τις Γιορτές της Νεολαίας μας)

Έτσι θα γράψω σήμερα, χωρίς τίτλο, αφού ο τίτλος σε αναγκάζει να περιοριστείς στο θέμα. Άλλωστε δε σκοπεύω να γράψω πραγματεία, ούτε να καταθέσω διπλωματική εργασία.

Θα  αρχίσω το γράψιμο και σιγά σιγά θα πιάσω διάφορα θέματα και στο τέλος κάτι θα βγει, θα « σκάσει» κάποιο χαμόγελο απ’ τον αναγνώστη και ύστερα το είπαμε κι’ άλλοτε αυτό, όταν ένα γραπτό δεν είναι. . . ιατρική συνταγή  ή κλήση της Τροχαίας,  πρέπει να διασκεδάζει πρώτα και ύστερα να προβληματίζει, γιατί υπάρχουν ακόμα αναγνώστες που προβληματίζονται, (ελάχιστοι βέβαια αλλά υπάρχουν), και είναι νέοι ως επί το πλείστον κι’ αυτό είναι το παρήγορο, όλοι οι άλλοι, εμείς, εξαντλούμε τους προβληματισμούς μας στο ποσοστό της μείωσης  στο μισθό και στη σύνταξη και τώρα τελευταία και στην τιμή του πετρελαίου, βλέπουμε στα κανάλια γιαγιές να διαμαρτύρονται για την τιμή της ντομάτας μέσα στο καταχείμωνο, λες και άμα δε φάνε το ζαρζαβατικό θα παρουσιάσουν. . . . καθυστέρηση ή θα διαπιστώσουν συμπτώματα. . . αδενοπάθειας, τι να πεις ο καθένας έχει τα δίκια του που λέμε , αλλά με τη λογική βγαίνουν άλλα συμπεράσματα, κανένας δε μιλάει με το «εμείς», όλοι προτάσσουμε το «εγώ» αλλά αυτό το «εγώ» δε φτουράει στις διεκδικήσεις  στα παράπονα και στις διαμαρτυρίες και μιας και το «εμείς» σπανίζει πλέον, να η ντομάτα στα ύψη, να το αρνάκι με φτερά και να και το μυαλό μας με   βαρίδια από την πολλή . .  εξάσκηση  στην παρακολούθηση των έγχρωμων σκουπιδιών της τηλεόρασης, όμως ωραίος κι’ ο φετινός Μάης,  όπως τού πρέπει, χωρίς πολλές βροχές προς μεγάλη χαρά αυτών που ζουν και κονομούν από τα «τραπεζάκια έξω», άλλο το αν οι αγρότες έχουν πρόβλημα και ποτίζουν συνέχεια προς χάριν των «μεσαζόντων» οι οποίοι μόνοι τους καθορίζουν τιμές και προμήθειες, με το κράτος να κοιμάται τον αιώνιο ύπνο του. .  . .Αλλά κατά τα άλλα  . . . .

Όμως όλοι για «κρίση» συζητούμε, αλλά ο καφές δε λέει να «κατεβεί»   και οι αποδείξεις όσο πάει και λιγοστεύουν.  . .

Ωραίο το θέαμα των θαμώνων στις κεντρικές πλατείες που απολαμβάνουν τον καφέ τους, θλιβερό όμως των όσων με το χέρι απλωμένο ζητιανεύουν  με φορτικότητα τριγυρνώντας ανάμεσα στα τραπέζια και δεν είναι όλοι αξιολύπητοι.

Όσοι πραγματικά έχουν ανάγκη από τη βοήθειά μας η αξιοπρέπεια συνήθως τους εμποδίζει να το κάνουν, και  από όλες τις χώρες στην Ενωμένη Ευρώπη εμείς εδώ έχουμε τα πρωτεία στη ζητιανιά, τέλος πάντων αυτό είναι της αρμοδιότητας και της ευαισθησίας άλλων, Μάης είναι τώρα κι’ αν κάνεις μια βόλτα στις γειτονιές της πόλης ιδίως της παλιάς, της παραδοσιακής, διαπιστώνεις την έκρηξη της φύσης, φούντωσαν δέντρα και λουλούδια, δυστυχώς όμως οι περισσότεροι συμπολίτες μας δεν πάτησαν το πόδι τους σ’ αυτές τις ωραίες γειτονιές, πηγαίνουν μόνο μέχρι τα σημεία που γίνονται οι γιορτές και αγνοούν το παραπέρα που είναι και το πιο όμορφο. Θαυμάζουν οι ξένοι τα ωραία σοκάκια και τα καλαίσθητα  παραδοσιακά σπίτια με τις αυλές και τα λουλούδια, και γκρινιάζουν μουρμουρίζοντας οι ντόπιοι που δεν πρόλαβαν να τα αγοράσουν τα παλιά  οι ίδιοι και τώρα τα κατοικούν «άλλοι», αλλά όταν οι ίδιοι αγόραζαν διαμερίσματα κουτιά, απέφευγαν να πλησιάσουν σ’ αυτά τα παραδοσιακά και κατόπιν εορτής «ωραία», γιατί γνώριζαν ότι μπορούσαν να τα αποχτήσουν, αλλά έκαναν τους λογαριασμούς τους και απομάκρυναν την ιδέα της αγοράς, αφού αυτές οι ωραίες μονοκατοικίες δεν μπορούσαν να δοθούν  για αντιπαροχή, αλλά και περισσευάμενα δωμάτια διαθέτουν, οπότε η νύφη η οποία αποφασίζει (πάντοτε στο πέρασμα των. . . αιώνων. .  .), σού λέει αν αγοράσουμε τέτοιο σπίτι με τόσα δωμάτια, θα μας κουβαληθούν και  τα . . . πεθερικά και τότε τι θα κάνουμε, βράσε όρυζα δηλαδή, τέτοια ωραία πράγματα συμβαίνουν και η άνοιξη που καλπάζει τα ξεπερνάει και τ’ αφήνει στα αζήτητα  ή όπως λέμε «στην απόξω», δε νοιάζεται η φύση και η άνοιξη για τα προβλήματα που προκαλεί με τις βροχές της στα . . .απλωμένα ρούχα, η φύση δεν κάνει τερτίπια, δεν είναι απρόβλεπτη, με την τακτική της προσπαθεί να αναπληρώσει τη χασούρα και να επουλώσει τις πληγές  που της προξενούμε εμείς με τις αλόγιστες επεμβάσεις μας, η φύση αυτή την εποχή «γεννάει» κι’ εμείς χαμπάρι δεν παίρνουμε, μας ενοχλούν τα αλλεργικά φαινόμενα που προκαλούνται από την προσπάθειά της ν’ αναγεννηθεί και να διαιωνίσει τα είδη της αλλά η ίδια δε φαίνεται να ενδιαφέρεται για τέτοιες λεπτομέρειες, ερωτεύεται φανερά και «ξεδιάντροπα» για μερικούς που ενοχλούνται στη θέα των εξωτερικών φαινομένων της διαιώνισης των ειδών, αλλά στη ζούλα και μακράν των περιέργων βλεμμάτων  παρακολουθούν και καμιά. . . τσόντα, ή ρίχνουν περίεργες ματιές στις αιθέριες υπάρξεις που κυκλοφορούν στις παραλίες, αλλά ματιές πάνω από την πλάτη της παρακείμενης συμβίας  της προ πολλού υπερβάσης την ηλικία της εμφανούς διακρίσεως του φύλου της.

Αυτόν το μήνα λοιπόν, και τέτοιες μέρες γεμάτες  χυμούς και ερωτισμό, αυτήν την εποχή της άνοιξης, ξεκινούν κάθε χρόνο οι γιορτές της νεολαίας, με εκδηλώσεις μουσικές και άλλες, εκδηλώσεις ταιριαστές με το καμάρι και το μέλλον της φύσης  που είναι οι νέοι άνθρωποι, τα παιδιά.

 Όλοι σ’ αυτούς τους νέους προσβλέπουμε και ελπίζουμε  για το μέλλον της ζωής, άλλο τώρα αν τους βάζουμε τρικλοποδιές και ορθώνουμε μύρια όσα εμπόδια στο δρόμο τους με τα «μη» και τα «δεν πρέπει», μήπως τυχόν και παρεκκλίνουν από τον κανόνα, από τις συνήθειες και τον καθωσπρεπισμό το δικό μας, έναν καθωσπρεπισμό υποκριτικό και παράλογο. Κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες μιας επανάστασης των νέων μας και μιας συνεχούς αμφιβολίας για τις αξίες  τις οποίες εμείς υποχρεωθήκαμε να παραδεχτούμε μέσα από διαδικασίες  και σκοπιμότητες που «άλλοι» επέβαλαν, αποβλέποντας αυτοί οι «άλλοι» στη διαιώνιση και κατοχύρωση ταξικών προνομίων και κληρονομικών ωφελημάτων. Είναι ωραίες οι γιορτές αυτές γιατί συμμετέχουν αποκλειστικά οι νέοι μας   , γι’ αυτούς γίνονται άλλωστε και θα αποτελούσαμε παραφωνία αν βρισκόμασταν ανάμεσά τους με καχυποψία και διάθεση για κακή κριτική, πρέπει να το καταλάβουμε επί τέλους κι’ όσο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο για όλους, οι νέοι έχουν μπροστά τους τη ζωή κι’ όποιος δε θέλει να το δει και να το παραδεχτεί αυτό, είναι ξεπερασμένος και κακόμοιρος. 

Είναι ωραίοι οι νέοι γιατί μπορούν και διασκεδάζουν απρογραμμάτιστα μ’ ένα τίποτα, γιατί είπαμε, έχουν το σφρίγος της ζωής μέσα τους, γιατί πάλλονται και δονούνται από άνοιξη και έρωτα, γνωρίζει η φύση τι κάνει, ξέρει η ζωή πως θα συνεχίσει την πορεία της, σε πείσμα του καθωσπρεπισμού και των απαγορεύσεων κι’ όποιος δε βρέθηκε ανάμεσα στους νέους και δεν έζησε το ρυθμό τους, τη ζωντάνια τους, το διάχυτο ερωτικό παλμό στις παρέες τους, έ. . .τότε, ας επαναλαμβάνει συνεχώς εκείνο το αίσχιστο που ακούμε να λέγεται απ’ τους παλιότερους. . . « εμείς τότες. . . .» αλλά το  «τότες» δυστυχώς είναι παρελθόν που δεν επανέρχεται.

Και του χρόνου λοιπόν παιδιά, οι γιορτές νεολαίας μπορεί να τελειώνουν, αλλά η άνοιξη στη ζωή σας φροντίστε να κρατήσει πολύ.                  

                                         Βαγγέλης Μαυροδής,

Ξάνθη Άνοιξη 2007

 Και  από το 2007. . .  κάθε χρόνο η άνοιξη είναι ίδια, άσχετο αν συναντά ανθρώπους (εμάς.  . .!!!) με διαφορετική ανοιξιάτικη.  . .διάθεση . . . λόγω ηλικίας ή άλλων συμπτωμάτων. .  .απρόβλεπτων, αλλά αναμενόμενων . . ..

Και μην ξεχνούμε οι παλιοί και οι παλιότεροι, ότι μετά από μας πάντα θα υπάρχουν άλλοι που θα συνεχίσουν, και μακάρι να συνεχίσουν με ρυθμούς άλλους, καλύτερους. . . .γιατί ο ήλιος λέει θα συνεχίσει ακόμα για μερικά  . . .δισεκατομμύρια χρόνια . . .  και μέχρι τότε. .  .βλέπουμε, ελπίδες υπάρχουν . . .!!