Ο Γερμανός

Να πούμε και τι να πούμε, πολύ σοβάρεψαν τα πράγματα, βαριέσαι να λες  και παραβαριούνται  να σ’ ακούν, η σοβαρότητα άρχισε επί κωστάκη του μικρού, «την έκανε» ο κωστάκης (έτσι χωρίς το Κου κεφαλαίο), την κοπάνησε σαν τις θειές που περνούν το δρόμο και δε βλέπουν πουθενά νομίζοντας ότι με το να μη βλέπουν δεν τις βλέπουν τα αυτοκίνητα και σίγουρες ότι θα περάσουν με ασφάλεια το δρόμο  στο τέλος απασχολούν τα «μισοκομεία» και πληρώνουμε οι πάντες την  αφέλειά τους, κι’ αυτό βέβαια με το αζημίωτο, γιατί το πέρασμα μιας γριάς στο δρόμο για  απέναντι δημιουργεί καταστάσεις τελικές και μη αναστρέψιμες και ο εκάστοτε υπουργός τραβάει και ένα Χί  στην καταβολή της σύνταξης γράφοντας από κάτω «περικοπή λόγω θανάτου»  και άντε πάλι απ’ την αρχή, αλλά τώρα τελευταία κουβαλούν τις γριές στο ΙΚΑ  και αλλού για να δουν ότι ζουν, γιατί λέει  εντόπισαν γριές με σταυρό στα νεκροταφεία που έπαιρναν κανονικά τη σύνταξη, και  βέβαια οι νύφες τάβαψαν μαύρα, για κείνο το φοβερό «περικόπτομεν κλπ κλπ»  αλλά στο κράτος που ζούμε όλα είναι πιθανά και είναι αμφίβολο αν θα τα πάρουν πίσω, όλο και θα νομοθετήσουν κάποια «περαίωση» ή κάποιο διακανονισμό  όπως ας πούμε για τα αυθαίρετα, ενώ για τις αυθαιρεσίες των νομοθετούντων, τσιμουδιά. . . κι’ ως εδώ φτάνει η πικρόχολη  εισαγωγή, εδώ θα πρέπει να «δέσει» η εισαγωγή με το θέμα, να φανεί το  θέμα που είναι «ο Γερμανός» ο οποίος δεν είναι καθόλου Γερμανός, πόντιος είναι ο άνθρωπος, αλλά επειδή έκανε πολλά χρόνια στη Γερμανία όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, του κόλλησαν αυτό το ήπιο παρασούμι κι’ έτσι ακούς στο καφενείο του Μπαχρή να λέν «ποιος φωνάζει; Ο Γερμανός . .  Ποίος  τσακώνεται; Ο Γερμανός. . .»  

Παίζει τάβλι  και «ο στόμας του» δε σταματάει, μιλάει κι’ απαντάει σε όλους, κι’ όταν χάνει μισοδέχεται την καζούρα από όσους παρακολουθούν τον αγώνα, κι’ αν κάποιος τον  παραζορίσει, έ. . .τότε είναι που  θυμάται και μερικές βρισιές στα Γερμανικά κι’ ακούς γέλια και χάχανα.

Έτσι περνάει η ώρα στο καφενείο του Μπαχρή εκεί δίπλα από την κεντρική πλατεία της Ξάνθης , εκεί που ο καφές χρεώνεται ένα εβρό, και η τιμή του δεν άλλαξε εδώ και χρόνια.

Σήμερα, ο Γερμανός παίζοντας τάβλι με κάποιον εύκολο αντίπαλο, μιλούσε και μιλούσε συνέχεια και κάποια στιγμή  ένας από απέναντι του πέταξε μια «σπόντα» λέγοντάς του  ότι  «απ’ το πρωί  δεν άλλαξες καρέκλα . . .δε πιάστηκε ο κώλος σου  στην ίδια θέση;»

Κι’ ο Γερμανός ετοιμόλογος απάντησε με ένα καλαμπούρι λίγο άσχετο, με το τάβλι αλλά καλό, είπε χωρίς να σηκώσει το βλέμμα από τα πούλια,  ότι . . . . .

Η Σιμέλα κάθε μέρα  πήγαινε στο νεκροταφείο και  χωρίς βρακί κάθονταν πάνω στο μάρμαρο, οπότε κάποια μέρα ο παπάς   τη ρώτησε και τη μάλωσε τι είναι αυτά, δεν επιτρέπονται κλπ κλπ και η Σιμέλα απάντησε ότι ο μακαρίτης όσο ζούσε της έλεγε  «Σιμέλα, ο κώλος σου και πεθαμένους ανασταίνει . . .»  φαίνεται ότι με την αφέλειά της  μπορεί και να ήλπιζε. . . 

Αυτά, και όσο πάμε με την «κρίση» τα πράγματα θα αγριέψουν, κι’ όσο θα αγριεύουν τόσο θάχουμε ανάγκη να ξεδίνουμε, κι’ αν κάποιος θίχτηκε από την περιγραφή ή το λεξιλόγιο, πριν εκφραστεί, να σκεφτεί ότι  αυτό που έβαζε η Σιμέλα  πάνω στο μάρμαρο  ξεβράκωτο έτσι το γράφουν τα λεξικά κι’ έτσι το λέμε όλοι, αλλά κι’ όποιος  μούτρωσε με τα γραφόμενα ας μη μας προτιμήσει  στο μέλλον, τι να κάνουμε, η αθυροστομία είναι εθνικό σπορ από τους πολύ αρχαίους παππούδες μας και όσο πλησιάζουν οι απόκριες  θα πούμε κι’ άλλα και μάλιστα  «με τόλμην περισσήν . . .»

Αυτή τη φορά ήμασταν σύντομοι και όσο γινόταν λιγότερο κουραστικοί. Και ά να δγιούμι  θα βρεθεί κανένας να σχολιάσει κάτι;  Ευχαριστώ την «Ιερισσό»  για τα  σχόλια στη Θυσία. . . 

Χαιρετίσματα  σε όλους και καλή χρονιά. Κι’ αν με όσα γράψαμε όλο το χρόνο καταφέραμε κάποιον δυσκοίλιο να χαμογελάσει, έ. . . τότε αυτό θα  είναι σίγουρα . . . . εθνικό κέρδος. .. .  Τους άλλους  τους εκ γενετής σοβαρούς, αυτούς άστους, γι’ αυτούς θα πούμε άλλη φορά     

Διαχρονικό   και αχρονολόγητο.

Βαγγέλης Μαυροδής