Οι  Στρωτήρες 

( Ιστορία αφοπλιστικής αφέλειας, ή έμφυτης  πονηριάς??)

Και λοιπόν την εποχή που η Γιουγκοσλαβία ήταν ολόκληρη και οι κάτοικοί της κατέβαιναν στις θάλασσές μας, έτυχε να γνωρίσουμε στη Θάσο, τον κ. και την κ. MITIC (Μίτιτς), από το Βελιγράδι, ευγενικούς και καλλιεργημένους ανθρώπους, δάσκαλος ο Ντράγκαν και η σύζυγος Βασιλική, γραμματέας στην εισαγγελία τού Βελιγραδίου. Κάναμε παρέα και με τα λίγα  σλαβικά που γνώριζα συν  τα νοήματα, συν κάποιες  Ιντερνάσιοναλ εκφράσεις, καταφέραμε να συνεννοηθούμε και να περάσουμε ευχάριστα τις διακοπές μας με σκηνές,  εκεί στο Παπαλιμανι, στα Βόρεια τού νησιού κάτω από τα πεύκα.  Το φθινόπωρο τής ίδιας χρονιάς τούς επισκεφθήκαμε στο Βελιγράδι  για μερικές μέρες όπου περάσαμε ωραία. Το Βελιγράδι για όσους δεν το επισκέφτηκαν είναι μια πολύ ωραία πόλη  ανάμεσα  στα ποτάμια Δούναβη  και Σαύο και από την ακρόπολή του, το λόφο του Καλέ Μεγκντάν  το βλέμμα φτάνει πολύ μακριά.  Εκεί στο φρούριο  δίπλα στο Δούναβη ήταν τα σύνορα της αυτοκρατορίας των Οθωμανών  και λίγο παραπάνω, προς τα Βορειοδυτικά, έφτανε η επικράτεια  της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,  στο πάλαί  ποτε SREM, στη σημερινή  Σρέμσκα  Μητροβίτσα μια πόλη με φανερή την Ορθόδοξη παράδοση.  Τη Σρέμσκα Μητροβίτσα αξίζει να την επισκεφτεί κανείς. 

Εκεί λοιπόν στα στενά   σοκάκια του Καλέ Μεγκντάν , ο Ντράγκαν (  Αγαπητός στη γλώσσα μας) μας έδειξε  με περηφάνια  την οδό  (Ulica  Rigas Fereos), που την ονόμασαν  έτσι, για να τιμήσουν τον οραματιστή των  ελεύθερων και ενωμένων Βαλκανίων. 

Η κυρία Βασιλική λόγω της θέσης της ως γραμματέας στο δικαστήριο μας είπε πολλά αλλά αφηγήθηκε και μια ιστορία την οποία αξίζει να επαναλάβουμε.

Κάποτε λέει   το χειμώνα, από υπαίθρια αποθήκη της κρατικής εταιρείας σιδηροδρόμων, έλειψε ένας μεγάλος αριθμός ξύλινων στρωτήρων, που είναι εκείνα  τα  κατάλληλα τετραγωνισμένα   ογκώδη  και  βαριά  ξύλα, τα  οποία  τοποθετούν  κάτω από τις ράγες τού τρένου. Η αστυνομία εντόπισε  μερικούς στρωτήρες στα περίχωρα της πόλης,  στις αυλές των    σοσιαλιστών(!!) «συντρόφων» Ρομά .  Ακολούθησαν προσαγωγές  τών υπόπτων στις αρμόδιες ανακριτικές αρχές και όπως  είναι γνωστό, όταν και ένας Ρομά «προσάγεται»  σε τέτοιες πόρτες, ακολουθεί και συμπαραστέκεται όλο τα χωριό  και σε παρόμοιες περιπτώσεις πάλι είναι γνωστό ότι εκτυλίσσονται σκηνές απείρου κάλους  που λέμε και γίνεται χαμός, έτσι  που  οι εισαγγελείς  αναγκάζονται να  ξεσφίγγουν τη  γραβάτα και ο πρόεδρος τού δικαστηρίου να βαράει συνεχών την κουδούνα. Έτσι κατά την  ακροαματική διαδικασία, με παρόντες τούς   πολλούς υπόπτους,  δεν έβγαινε άκρη διότι οι σοσιαλιστές Αθίγγανοι  ισχυρίζονταν ότι τούς στρωτήρες τους έκλεψαν  τα παιδιά  τού χωριού. .!!  Ίδρωσε ο κ. Εισαγγελέας και ρώτησε αποκαμωμένος.  « Μα τι λέτε  σύντροφοι Αθίγγανοι?  (Αυτό είναι δικό μου, αλλά πώς θα αποκαλούσε ο εισαγγελέας τους συμπολίτες του μέσα σε μια σοσιαλιστική ισοτιμία?) 

«Τι λέτε ότι τα παιδιά  έκλεψαν τούς στρωτήρες?  Μπορεί ένα παιδί να σηκώσει ένα ξύλο  με βάρος εβδομήντα και ογδόντα χιλιόγραμμα?» 

Κλονίστηκαν οι ύποπτοι, αμηχανία και κρύος ιδρώτας στους δράστες, οπότε πάνω στην κρίσιμη στιγμή, ζήτησε το λόγο  μια μεσόκοπη νταρντάνα  Αθιγγανίς. Κοίταξε καλά καλά τον κ. Εισαγγελέα και  έκανε τη  συνηθισμένη κίνηση, τού ξαναδεσίματος τού Φακιολιού στο κεφάλι της.  Και με  τα χέρια στη μέση και δυνατή φωνή, απευθυνόμενη στον Εισαγγελέα και στο Δικαστήριο είπε .. .

«Σύντροφοι δικαστές, σύντροφε  εισαγγιλέα..  .Τα  ξύλα τα πήραν τα πιδιά!!!  Αυτά μικρά πιδιά είνι. Μήπως ήξηραν πόσα κιλά είνι ? Έτσι είνι. . .τελείουσι!!! Να  τα

Τα ρωτήσουμι.. .

Κόκκαλο ο Εισαγγελέας, ο Πρόεδρος κόντεψε να πάθει αποπληξία  και η Γραμματέας ρωτούσε τι να γράψει.. Και την άλλη μέρα το γεγονός σχολιάστηκε λέε,από τις εφημερίδες τού Βελιγραδίου .

Και για την απόδοση τής αφήγησης, Βαγγέλης Μαυροδής