Δ Η Μ Ο Τ Ι Κ Ε Σ   Ε Κ Λ Ο Γ Ε Σ

Λοιπόν, πάλι εκλογές και τι εκλογές. Γέμισαν οι δρόμοι  με φωτογραφίες και βιογραφικά των υποψηφίων, όλοι και όλες χαμογελαστοί και οι φωτογραφίες τους «εβδομαδιαίες» που τις λέγαμε παλιά, μερικοί έβαλαν φωτογραφίες από τα νιάτα τους, τέτοιες που αναρωτιέσαι αν είναι αυτός ο Μήτσιος ή κάποιος άλλος, άσε το τι γίνεται με τις γυναίκες υποψήφιες, κυριολεκτικά δεν παίζονται, και καλά κάνουν, δούλεψαν και τα κομμωτήρια,   λες νισάφι, αλλά κι’ αν δεν είχαν τις φωτογραφίες  έτσι που είναι μπλεγμένα τα πράγματα πού να ξέρεις ποιος είναι ποιος, μπορεί οι αποστάσεις να μίκρυναν, αλλά οι νέοι Δήμοι μεγάλωσαν πολύ, πού να συναντηθεί ο Στανιώτης με τον Αμμουλιανιώτη και ο Νεοχωρίτης με το Γοματιανό, μόνο αν τύχει κανένα συμπεθεριό θα συναντηθούν κι’ αυτό μόνο για τα απαραίτητα, έτσι γίνονται αυτά, τώρα θα μού πεις από πού κι’ ως πού τέτοιο συμπεθεριό, αλλά στον αιώνα που ζούμε και με τα παιδιά που έχουμε τίποτα δεν αποκλείεται, τα παιδιά μας  γνωρίζονται και από τους υπολογιστές. Οι υποψήφιοι τώρα έγιναν κατοσταριές, έγιναν τόσοι που και οι ίδιοι οι επικεφαλής στα ψηφοδέλτια, είναι αμφίβολο αν τους θυμούνται όλους, τέλος πάντων, έτσι γίνεται και θα γίνεται πάντα, θα γεμίζουν οι δρόμοι και οι κολόνες με φωτογραφίες και αφίσες και κανένας δε θα ενδιαφερθεί να τις μαζέψει, οι μεν που θα εκλεγούν θα πουν «αυτά θα βλέπουμε τώρα;» και όσοι θα μαυριστούν θα έχουν τη φούρκα τους κάνοντας σχέδια για την άλλη τετραετία και το τελευταίο που θα σκεφτούν θα είναι να παν να μαζέψουν όσα κρέμασαν στις κολόνες και όσα πέταξαν στους δρόμους. Πάν οι παλιές εποχές που ψηφίζαμε κάποιον συγχωριανό για πρόεδρο, ακόμα και για Δήμαρχο σε μερικά μεγαλύτερα  χωριά, λίγοι  οι Δήμαρχοι στη Χαλκιδική,  όλοι οι άλλοι, Πρόεδροι  στα χωριά, με ελάχιστες αρμοδιότητες, άντε να υπόγραφαν  τον προϋπολογισμό της Κοινότητας και κανένα χαρτί απορίας, αργότερα κατάφεραν και πήραν κι’ άλλες αρμοδιότητες, να κάτι αναθέσεις μικροέργων χωρίς δημοπρασία, με το «κατιτίς» από το φίλο εργολάβο, να και το δικαίωμα σύνταξης ύστερα από καναδυό τετραετίες, οι εκλεγόμενοι ζεστάθηκαν, σοβάρεψε το αξίωμα και άρχισε το στριμωξίδι για το ποιος θα βγει πρόεδρος, συνενώθηκαν αργότερα τα χωριά σε Δήμους, με  συγκροτημένες υπηρεσίες, διοικητικές, τεχνικές και άλλες, και έτσι το παιγνίδι «χόντρυνε», δόθηκαν  μισθοί στους πρώτους και έξοδα παράστασης στους δεύτερους, συστήθηκαν νομικά πρόσωπα με φανερές διαδικασίες, αλλά  ημιδιαφανείς δραστηριότητες, νομικά πρόσωπα «για βόλεμα των δικών μας παιδιών»  και η πλειοψηφία στα  Δημοτικά Συμβούλια στην ουσία ενός ανδρός αρχή, δηλαδή του Δημάρχου, με την αντιπολίτευση  απλό θεατή, άντε και με κάποια αντιδημαρχία την οποία απαιτεί ο Νόμος αλλιώς, «άστους να φωνάζουν, ο Δήμος δικός μας είναι. .  .»  «δικός μας είναι» κι’ αυτό τα λέει όλα, βολεύουμε τα δικά μας παιδιά, κατάντησε ο Δήμος μικρό κράτος, με πιστώσεις κατευθείαν από  τα  ΑΣΠΑ ή όπως αλλιώς τα λένε οι ειδικοί, με πιστώσεις που «πρέπει να φαγωθούν» χωρίς να απαιτείται και  απόλυτη διαφάνεια, και φτάσαμε εδώ που είμαστε τώρα, να μην ξέρουμε πόσα χρωστούμε,  αλλά «άς  ξαναβγούμε και θα τα βολέψουμε. . .» Τέτοια και άλλα τέτοια πολλά, και άντε να πάμε και παρακάτω να πούμε για τις εκλογές, αυτό είναι το θέμα, κι’ αν βγει και  κάποιος με κανένα  ανούσιο σχόλιο δεχτό κι’ αυτό, τι να κάνουμε, όταν λες τη γνώμη σου φανερά, πάνω σε κάτι δέχεσαι και σχόλια, δέχεσαι και κριτικές έστω και ανώνυμες, αλλά το ξαναλέω, κάποτε η ανωνυμία συνδυάστηκε με κουκούλα, αλλά όλοι όσοι  εκφράζονται ανώνυμα, καλά θα κάνουν να ρωτήσουν τι σημαίνει «κουκούλα» και ίσως το ξανασκεφτούν. . .                                                                                               Ανησυχία λοιπόν στην πλευρά των υποψηφίων, αμηχανία στην πλειοψηφία των ψηφοφόρων, τι να τάξεις και σε ποιον, ο ένας ξάδερφος από δω και ο ανιψιός από την απέναντι παράταξη, βολεμένος ο ένας αλλά πάει να βολέψει και το γιο, ξεκρέμαστος ο ανιψιός και πρέπει να βολευτεί, συντηρητική η παράταξη στην οποία μαντρώθηκε και άρα, δεν έχει ανάγκη για βόλεμα σε κρατική υπηρεσία, η ιδεολογία του επιτάσσει τη στροφή του στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην ελεύθερη οικονομία, αλλά αυτά τα αφήνουμε για τους άλλους, τους ιδεολόγους, να βολευτούμε εμείς σε κάποια κρατική θεσούλα και μετά κανονίζουμε και το συζητούμε για το ασυμβίβαστο ιδεολογίας και  ανάγκης, δε θα γίνουμε και Ωνάσηδες όλοι, μια θεσούλα να βρούμε να βολευτούμε στο Δήμο ή σε καμιά κρατική υπηρεσία, τέτοια και παρόμοια τα επιχειρήματα από όλους, και ευτυχώς που παραμένουν και μερικοί πιστοί στην ιδεολογία τους και μας ξελασπώνουν διαχρονικά, πιστοί αυτοί χωρίς να περιμένουν τίποτα από κανέναν, με μόνη την αποκοτιά τους  σήμερα και στους αιώνες.                                                                    Πας να ψηφίσεις και τους βλέπεις όλους τους υποψήφιους παραταγμένους, αραδιασμένους από δω κι’ από κει  σε όλη τη διαδρομή προς το εκλογικό κέντρο, τους βλέπεις να χαμογελούν με νόημα  σε όποιον και όποια κατευθύνεται να ψηφίσει, χαμογελάει και ο ψηφοφόρος- δήμιος  αλλά αυτός χαμογελά έτσι αόριστα, χαμογελά φαινομενικά προς τα έξω αλλά ξεκαρδίζεται από μέσα του χωρίς να το δείχνει, δείχνει προς τα έξω ένα ουδέτερο χαμόγελο γιατί έχει πάρει ήδη την απόφασή του και στη διαδρομή μέχρι το εκλογικό κέντρο και ανάμεσα  στους υποψήφιους, ζει το εσωτερικό του μεγαλείο της προαποφασισμένης άρνησης  προς εκείνους που  δεν τον εκφράζουν, παίρνει την εκδίκησή του για όσα  αρνήθηκαν στον ίδιο ενώ τάδωσαν σε δικούς τους έτσι αυθαίρετα και χαριστικά,  και βλέπει το ανάστημά του να ορθώνεται έστω και μόνο εκείνη την ημέρα των εκλογών, και σε κείνο τον περιορισμένο χρόνο  της σύντομης διαδρομής προς το παραβάν, τότε που μπορεί με το ψηφοδέλτιό του να ψαλιδίζει τις  φιλοδοξίες των υπερφίαλων και να δικαιώνει  τους συνετούς.

Στέκονται λοιπόν οι υποψήφιοι συνοδευόμενοι και από κάποιους ομοϊδεάτες  σε όλη τη διαδρομή προς το εκλογικό κέντρο, και χαμογελούν σ’ αυτούς που πάνε να ψηφίσουν ενώ νοερά κάνουν και τις προβλέψεις τους  για τις διαθέσεις του καθενός, έτσι γίνεται στα μικρά μέρη, όλοι γνωριζόμαστε αλλά η ελπίδα για το απρόβλεπτο παραμένει, μέχρι που ο ψηφοφόρος να μπει στο παραβάν, οπότε εκεί  οι υποθέσεις των απόξω σταματούν  και η θέληση εκφράζεται με το σταύρωμα του υποψηφίου και την «απόρριψη- εκτέλεση» όλων των άλλων.

Χαμόγελα  πριν και μετά από τους παρισταμένους αντιπροσώπους κομμάτων και υποψηφίων, και μόνο ο δικαστικός αντιπρόσωπος  κρατάει την απαιτούμενη σοβαρότητα, μην πάει κάτι στραβά και καλά κάνει.

Αυτό το αράδιασμα των υποψηφίων από την πλατεία μέχρι το εκλογικό κέντρο, πολύ μού αρέσει και βλέποντάς τους κάθε φορά που γίνονται εκλογές, τους φαντάζομαι να κρατούν ένα πανέρι και να μοιράζουν στους διερχόμενους  τον αγιασμένο άρτο  όπως έκαναν κάποτε έξω από την εκκλησία οι εορτάζοντες, καλώντας άμεσα  τους συγχωριανούς να περάσουν κι’ απ’ το σπίτι  για επίσκεψη και χρόνια πολλά. Μόνο που τώρα, ούτε πανέρι κρατούν ούτε τάζουν τίποτα, όλα τα ταξίματα τάκαναν τις προηγούμενες μέρες κατευθείαν ή μέσω τρίτων , όλοι τάζουν προς όλους, θλιβερό το φαινόμενο αλλά δυστυχώς έτσι είναι, έτσι μας έμαθαν κι’ αν βγουν οι δικοί μας το περίπτερο θα μείνει έτσι, κι’ ας έχει έκταση γκαρσονιέρας και τα τραπεζοκαθίσματα στο πεζοδρόμιο  θάναι  στα προπερσινά τετραγωνικά, αφού οι ίδιοι  αυτοί που θα ξαναβγούν δε χρειάζεται να τα ξαναμετρήσουν.

Παρατηρούν  οι υποψήφιοι τους ψηφοφόρους να κατευθύνονται  προς το εκλογικό κέντρο, και τους βλέπουν μάλλον σαν κινούμενα ψηφοδέλτια, με σταυρωμένο το δικό τους όνομα και μπερδεμένοι ζουν το δράμα τους εκείνης της ημέρας, αφού τυχαίνει  από το ίδιο σόι να υπάρχουν υποψήφιοι σε αντίθετες παρατάξεις και συνδυασμούς, κι’ εκεί γίνεται το μεγάλο μπέρδεμα που  δυσκολεύει και μάλλον κάνει αδύνατες τις προβλέψεις.

Έτσι φτάνει το βράδυ και με το κλείσιμο της κάλπης, αρχίζουν τα ανεπίσημα προγνωστικά, ο καθένας λέει το δικό του, έρχονται και μερικές ειδήσεις πάντα ανεξακρίβωτες, σίγουρος ο ένας φαβορί ο άλλος, αρχίζουν και οι χασομέρηδες να λεν τη γνώμη τους, «εγώ τόλεγα ότι θα βγει αυτός», έρχονται άλλες ειδήσεις κι΄ αυτές ανεξακρίβωτες και αυθαίρετες, αποσύρονται οι πρώτοι  ειδικοί και εμφανίζονται άλλοι, και ξανά «εγώ τόλεγα» μέχρι που βγαίνουν τα πρώτα επίσημα αποτελέσματα και τα πράγματα μπαίνουν  στη σειρά τους και στη θέση τους.

Εν πάση περιπτώσει όμως, όπως και να το κάνουμε είναι σκέτη παλικαριά το να βάλεις υποψηφιότητα, για να εκλεγείς, βγαίνεις μπροστά σε ένα χωριό  βουτάς στα βαθειά γνωρίζοντας ότι θα σε κρίνουν και θα σε σχολιάσουν, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλο πικρόχολα, και μερικοί θα βρουν ευκαιρία να βγάλουν από μέσα τους όλα τα απωθημένα και τις μικροκακίες τους, που δεν τολμούσαν να εκφράσουν, μέχρι που φάνηκε το όνομά σου στον κατάλογο των υποψηφίων, κι’ ακούς διάφορα σχόλια  και μερικά παρατραβηγμένα ίσως γιατί αυτοί που σχολιάζουν ποτέ δεν τόλμησαν να πολιτευθούν, ή γιατί βλέπουν τον κάθε υποψήφιο με ζήλεια, τον βλέπουν να ψηλώνει ένα κεφάλι παραπάνω απ’ το δικό τους ανάστημα, μπορεί, ποιος ξέρει, ίσως  να μην είναι και έτσι, ίσως να κάνουμε και λάθος.

 Όλα παίζονται πολλές φορές για λίγες ψήφους, και κάποτε, ακόμα και μία ψήφος στέλνει το ένα υποψήφιο στην πολυθρόνα του δημάρχου και τον άλλο σε σκέτη καρέκλα με ότι αυτό συνεπάγεται . . .

Έρχεται λοιπόν η στιγμή που πέφτει το ψηφοδέλτιο στην κάλπη σταυρωμένο και  φέρνει τα πάνω κάτω, ανατρέπει προβλέψεις και διαλύει όνειρα και προοπτικές, σε πρόσωπα τα οποία δεν εμπλέκονται άμεσα στις εκλογικές διαδικασίες, κι’ αυτά τα πρόσωπα είναι οι σύζυγοι των υποψηφίων, οι οποίες όσο και να πεις, περιμένουν να εισπράξουν τις τιμητικές διακρίσεις δίπλα στον εκλεγέντα σύζυγο, και να επιδείξουν τα ήδη αγορασμένα για τη περίπτωση αξεσουάρ για να μη φανούμε και με τα προπέρσινα  και τι θα πουν οι απέναντι. . .

Από την εκλογική διαδικασία, το κρίσιμο σημείο  είναι η ολιγόλεπτη παραμονή πίσω από το παραβάν όπου εκεί παίζεται το δράμα, εκεί γίνεται το θάψιμο του ενός και η ανάσταση του άλλου, με κείνο το στενόμακρο μαγικό χαρτάκι, εκείνο το χαρτί στο οποίο εκτίθενται τα στοιχεία όσων τόλμησαν να ζητήσουν την ψήφο μας  και μπράβο στο κουράγιο τους, αλλά κι’ εκεί, στο παραβάν, είναι ο χώρος που ανυψώνεται το ανάστημα του κάθε ταπεινού, έστω και για λίγο, όσο κρατάει το «σταύρωμα», και η  ικανοποίηση  ότι επιτέλους  έρχεται η στιγμή που τού επιτρέπει να εκφραστεί μια φορά στα τόσα χρόνια, να εκφράσει τη βούλησή του χωρίς υποδείξεις και πιέσεις, να κάνει αυτό που νομίζει σωστό.

Αυτό το μαγικό χαρτάκι λοιπόν με τα ονόματα όσων ζητούν την ψήφο μας , αυτό που κρύβει τόση δύναμη κι’ έχει μέσα του το μεγαλείο της Δημοκρατίας και που μ’ αυτό εκφράζεται η απόφαση και η θέληση των πολλών, πρέπει να πέσει στην κάλπη ύστερα από ώριμη σκέψη και όχι με κριτήριο τις συγγένειες και τις κομματικές σκοπιμότητες, για να δει ο τόπος κάποια προκοπή, αλλά και για νάχουμε τη δύναμη να ελέγξουμε φανερά όσους εκλέξαμε χωρίς τις αναστολές που πηγάζουν από συγγένειες και ευκαιριακές φιλίες.     

Ας ψηφίσουμε με κριτήριο να κυβερνήσουν και να μας εκπροσωπήσουν όχι κάποιοι «σαν εμάς» αλλά οι καλύτεροι από μας, και οι «καλύτεροι» δεν είναι απαραίτητο να προέρχονται από τζάκια  και νάχουν πτυχία και περγαμηνές, αρκεί νάναι συνετοί και το κυριότερο, να είναι αδιάφθοροι, γιατί από τους άλλους τους επώνυμους, μόνο κακά παραδείγματα έχουμε, σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, από τα χαμηλά των δημάρχων μέχρι τα ρετιρέ των υπουργών νυν και τέως, οι οποίοι καταδέχθηκαν να παζαρεύουν ακόμα και  για  ένα  . . . λεμονοστύφτη. . .  και να μην παρασυρόμαστε από τη θολούρα των ιδεών του Πλάτωνα και του κοντοχωριανού μας Αριστοτέλη, οι οποίοι απέκλειαν  τη συμμετοχή του ταπεινού και τυχαίου στη διακυβέρνηση του Δήμου και επέμεναν  στην ιδανική πολιτεία στην οποία πρέπει να κυβερνούν οι φιλόσοφοι και οι άριστοι.. . .  

Ας εκλέξουμε τους καλύτερους κι’ ας τους ευχηθούμε να κυβερνήσουν με σύνεση και νοικοκυροσύνη, και ιδίως, να θυμούνται ότι  δε θα κυβερνούν  αιωνίως.. . .

      Καλή επιτυχία λοιπόν στους  συνετούς .

                        Βαγγέλης Μαυροδής.