Η Τρίτη  (συν. . .  κάτι.  . .)  Ηλικία Χορεύει . . .

          Ελαφρύ το θέμα  αφού για χορό πρόκειται, αλλά ακόμα και η περιγραφή ενός χορού, μπορεί να σκαλώσει κάπου και να σε δυσκολέψει, και βέβαια εδώ δεν πρόκειται για χορό στην πλατεία ούτε σε γάμο, αλλά για  ετήσιο χορό μερακλήδων που τον περιμένουν για να φανούν και να ξεδώσουν. Και όχι ότι τους λείπει η διασκέδαση γενικά, αλλά να . . . , άλλο να πάς κάπου με λίγους το πολύ με τον μπατζανάκη και να θυμηθείς κι’ εκείνο το χωράφι που σού το «έφαγε» και άλλο να βρεθείς ανάμεσα σε πολύ κόσμο  ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους, σε περίπου συνομήλικους, να έχεις το θάρρος  να ξαναρωτήσεις για  το  . . .σάκχαρο, τη χοληστερίνη και  πολλά άλλα ενδιαφέροντα, να πεις για τις προόδους των παιδιών, για τα διδακτορικά τους και  τις θέσεις που κατέχουν και λοιπά και λοιπά, και για τα λοιπά αυτά «ουκ έστιν αριθμός . .» αφού από μια ηλικία και μετά γι’ αυτά τα «λοιπά» ζούμε και αυτά μας τρέφουν . . .και σε κάθε περίπτωση τα λέμε και τα διαφημίζουμε . . .

        Το θέμα λοιπόν του χορού της τρίτης συν κάτι ηλικίας στην αρχή με φόβισε, μετά το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα και κατέληξα να πω, «και γιατί όχι;».

  Γιατί να μην αναδειχτεί από «θέμα» σε κύριο «ΘΕΜΑ;» Έ λοιπόν το έζησα αυτό  σε πλήρη ανάπτυξη και έμεινα ενθουσιασμένος γιατί είναι αλήθεια ότι σε χορό  της τρίτης συν κάτι ηλικίας που συμμετείχα μετά της συμβίας εννοείται, πέρασα ωραία, ωραίο και πλούσιο το φαγητό, τα ποτά επίσης και το σπουδαιότερο συνάντησα παλιούς φίλους και συμμαθητές με τους οποίους είχα να «κοιταχτώ» χρόνια. Μεσημεριάτικος βέβαια ο χορός γιατί και διότι  τις βραδινές ώρες έχουμε όλοι μας κάποιες άλλες ασχολίες και. .  .δυσκολίες, από θεραπείες «εν οίκω» μέχρι  συγκεκριμένα ωράρια διασκέδασης «στο «Γιαλί» με σίριαλ και διάφορα άλλα . . .

Και μάλλον δύσκολο, θέλω να πιαστώ από κάπου   και να ξεκινήσω το γραπτό, αλλά το τούνελ σκοτεινό, είπα να το πιάσω  από φαρδιά και ότι  βγει στην πορεία να το παλέψω, αλλά πάλι  δεν έγινε τίποτα, και η αμηχανία φάνηκε ήδη αφού μέχρι τώρα με κόμματα παιδεύομαι, και τελεία ακόμα δε φαίνεται, δείγμα αμηχανίας  κι’ αυτό,  και να δούμε πόσο θα  πάει ακόμα έτσι ξεκάρφωτα. Και μερικοί ήδη μού φαίνεται ότι άρχισαν να βαριούνται, αλλά αυτοί οι «μερικοί» πρέπει να μάθουν ότι για την εξαντλημένη υπομονή μας δεν φταίει κανείς άλλος, φταίει  εκείνος ο άτιμος ο ΆΜΚΑς, και πού τον σκέφτηκαν και τον σοφιλιάστηκαν, να μην τολμάς να κρύψεις κάτι, αφού πια δε χρειάζεται να σε ρωτήσουν «πόσων χρονών είσαι μπάρμπα;» Γιατί βλέποντας αυτόν τον Άμκα καταλαβαίνουν αμέσως και την ηλικία σου και σε καμπόσα χρόνια οι «αρμόδιοι» θα το διαβάζουν στο. . .  μέτωπό μας και έτσι διαδίδεται και να δούμε,   θα μας  εμφυτεύουν λέει ένα τσιπάκι «υποδορίως»  και μάλλον θα μας το βάζουν στον «αγκλιέφαρο» (μέτωπο) και θα μπορούν να μάς «σκανάρουν» με κάμερες από απόσταση κι’ έτσι δε θα χρειάζεται να κουβαλούμε ταυτότητες, και πιστωτικές κάρτες, και ποιος ξέρει, μπορεί να γνωρίζουν ακόμα και τι ψηφίζουμε, οπότε . . . .  

          Εκείνο λοιπόν το τσιπάκι, θα χωράει λέει χιλιάδες πληροφορίες, θα κανονίζει ακόμα  τη δίαιτα και τα φάρμακά μας λέει, και γενικά θα μπορεί λέει , (και μακάρι)  να μας αποτρέπει από συμπεριφορές αταίριαστες  με το παρουσιαστικό μας και ιδίως με την ηλικία μας, γιατί, δε γίνεται  το 5^ο και το 6^ο  ψηφίο στον Άμκα   να δείχνουν  κάτω από το. . . σαράντα (άντε το πολύ μέχρι το σαράντα πέντε)   και η κυρία να «αλώνει» την πίστα ξεχνώντας στο σπίτι τα μανίκια, αλλά και γιατί,  πώς να το κάνουμε, άλλο τα εντός εποχής και ηλικίας . . . ηλιοκαμένα και . . . τρεμάμενα, κι’ αλλιώς  τα   μαραμένα και . . . κρεμάμενα  (και δεν  εξαιρούνται βέβαια όσα δεν  φαίνονται . . .)

Αλλά και τι να πεις για μας τους άλλους,  τού λεγόμενου ισχυρού φύλου τρομάρα μας,  της κλάσεως του ‘50 και του ’60 με τις . .. καμπυλωτές γραβάτες,   που άμα πιάσουμε το μαντήλι και την πρωτιά στο χορό, δεν τα παρατάμε , αλλά καλό και  ιδίως λογικό είναι, να σκεφτούμε σοβαρά το συμφέρον μας και να αφήσουμε και κάποιον άλλο να «πάει» μπροστά στον «συρτό», επειδή και διότι,  η μεγάλη προσπάθεια και με γεμάτο στομάχι, μπορεί να φέρει αποτελέσματα  άσχημα και να οδηγήσει σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες, με επακόλουθο έξοδα-δαπάνες ανελαστικές και για τις οποίες δαπάνες  συνήθως δεν εκδίδονται .παραστατικά, αφού μπαίνουν στην τσέπη μεσαζόντων για μια καλύτερη θέση κάπου ψηλά και ψηλότερα εν τοις ουρανοίς . . .Αλλά  πάνω σ’ αυτό το θέμα φαίνεται ότι οι παριστάμενοι σε παρόμοιες χορευτικές εκδηλώσεις ιατροί, κάτι θυμούνται (ακόμα !!) και δεν χορεύουν, και όπως όλοι συμφωνούμε, σε περίοδο κρίσης, οι συντάξεις όσες θα μας μείνουν, κρίνονται   παραπάνω από απαραίτητες, γιατί πολλές φορές πρέπει να «τσοντάρουμε» και για την καλοπέραση των κατιόντων μας  οι οποίοι ως γνωστόν δεν καταδέχονται όλες τις δουλειές αλλά έχουν απαιτήσεις . ..

Βέβαια γι’ αυτό φταίνε και οι ορχήστρες που ξέχασαν το ταγκό που τόσο μας . .  .πρέπει, αλλά αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία . . .

Πάντως στο μεσημεριάτικο χορό το φαί μας όλοι το τρώμε αν και  το κρασί περισσεύει βέβαια, και κάπου εκεί στα μικρά διαλείμματα για τις διάφορες ανακοινώσεις και  την επιβεβλημένη παρουσίαση των επισήμων οι οποίοι  πάντοτε παρίστανται σε παρόμοιες εκδηλώσεις ( ιδίως οι «επαγγελματίες» εκλεγμένοι και αναμένοντες να επανεκλεγούν), τότε μόνο μπορούμε  να αλλάξουμε καναδυό κουβέντες  με τους απέναντι, αφού  όση ώρα «παίζει» η ορχήστρα, είναι αδύνατο να ακουστείς, και μόνο χαμογελάς αμήχανα, περιμένοντας  το τέλος.  

Και όταν ύστερα από μερικές ώρες σού φύγει το βουητό από τ’ αυτιά και αφού απέφυγες το εγκεφαλικό, αναρωτιέσαι πώς άντεξες τη δοκιμασία μέσα σε τέτοιο νταβατούρι; 

Αλλά και ποιος ο λόγος να δείχνουμε τέτοιες αντοχές; ( ή μήπως ανοχές;). Την απαράδεχτη ένταση της μουσικής που μοναδικό σκοπό έχει να καλύπτει  τις ατέλειες και τα φάλτσα της ορχήστρας, για ποιο λόγο να την πληρώνουν τα τύμπανα των αυτιών μας ;   

Τα παραπάνω, δεν είναι οργή, δεν είναι γκρίνια, ένα παράπονο είναι, γιατί οι αντοχές λιγόστεψαν  και  η βαθειά ανησυχία μας  περιορίστηκε μόνο στο να ρωτούμε τον απέναντι, « πόσα σού έκοψαν εσένα;» και μ’ αυτήν την ερώτηση,  τελειώνει και η όψιμη αντίστασή μας, παρέα με τον «σκέτο ελαφρύ» και το σχολιασμό για τον δείκτη του  σακχάρου και της   χοληστερόλης.   

Αλλά όμως, θα πρέπει να αναρωτηθούμε και να σκεφτούμε σοβαρά, γιατί   δε μας τιμά κανείς από τους κατιόντες μας; Αφού (και να μην κρυβόμαστε) υπάρχει εξάρτηση οικονομική, γιατί η συναισθηματική εξάρτηση θεωρείται αναχρονιστική; Περιττό να αναρωτιόμαστε, αλλά λυπηρό. Τυχαίο όμως; Δε νομίζω. . . !! Παρά τα όσα όμως ανάποδα, έχουμε περιθώρια να ευχόμαστε κάθε φορά «και σε άλλα με υγεία» αλλά  και με λιγότερο θόρυβο, για να μπορούμε στη διάρκεια παρόμοιων εκδηλώσεων να ξαναγνωριστούμε και να ανταλλάξουμε και καμιά κουβέντα, γιατί όσο πάει τα περιθώρια στενεύουν και τα  ψηφία του ΑΜΚΑ μας 5^ο και 6^ο όλο και  . . .απομακρύνονται.     

Φιλικά και καλοπροαίρετα,

Με χαιρετισμούς σε όλους. Κι’ αν  . . .χολιάσει κάποιος ή κάποια, ας το πει επώνυμα.   

Βαγγέλης Μαυροδής