Ο Κύων

(Ξαναδουλεμένος και . . . φρέσκος, για να μη λεν μερικοί .  .  . .)
Και λοιπόν,
Αγαπητοί αναγνώστες και λαθραναγνώστες καλημέρα σας και λέω καλημέρα σας  γιατί αυτό συνηθίζεται από αρχαιοτάτων χρόνων, η πρωινή καλημέρα πολύ μετράει, δηλώνει παρουσία  και αισιοδοξία, άντε ξυπνήσαμε  και σήμερα,   για  αύριο  βλέπουμε, να  κανονίσουμε τα σημερινά και για αύριο έχει ο θεός, σε  ένα   πεζό   θέμα θα πούμε σήμερα, πεζό στην κυριολεξία  δηλαδή  γιατί
 ο  Κύων  ο οποίος θα μας απασχολήσει   πορεύεται  πεζός  πάντα,  αν  και οι κυρίες που έχουν  και  οδηγούν  αυτοκίνητο σε κάθε βόλτα, σε κάθε μακρινό ή κοντινό ταξίδι   έχουν  αγκαλιά  και   τη  Λουλού,  στολισμένη  με  διάφορα μπιχλιμπίδια, μέχρι ειδικό πουλοβεράκι  έχω  δει  να  φορούν  στα σκυλιά,  εκτός  από  τις   ασημένιες  ταυτότητες   και  τα λουράκια πολυτελείας   και  στα  ειδικά  καταστήματα   που  από  περιέργεια επισκέφτηκα,  υπάρχει   πλήθος   από  διάφορα  αξεσουάρ,   όπως λέγονται  στη. . . . γλώσσα  μας και  από τιμές; Με τα χρήματα που δίνει   κάποιος  ή  μάλλον   κάποια   για  να  στολίσει το σκύλο της   θηλυκό   ή  αρσενικό, θα   μπορούσε  να ντύσει καναδυό παιδιά  με ρούχα Πασχαλιάτικα  και δύο τρία  με  τα καθημερινά, και, δεν μπορείς να  μη  σχολιάσεις  αυτή  την αλόγιστη και πέρα από κάθε μέτρο  επίδειξη αναισθησίας  και  νεοπλουτισμού   όταν βλέπεις  σκυλιά να φορούν  ασημένιες ταυτότητες, ενώ πολλά   από τα κατευθείαν «παιδιά του θεού» όπως συνηθίζουμε να λέμε,  έχουν  ανάγκη  από τα τελείως απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Αυτή τη συμπεριφορά  και την παράλογη επίδειξη,  οι αρχαίοι  ημών τη χαρακτήριζαν με μια λέξη,   κι’  αυτή η λέξη  ήταν η Ύβρις, η συμπεριφορά δηλαδή πέρα από  το  μέτρο,  η  συμπεριφορά  που  σκανδαλίζει,  εκνευρίζει και προκαλεί τον κοινωνικό περίγυρο και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό  το «μέτρο»  πάλι   οι   ίδιοι   οι   πρόγονοί   μας   το  ανέβασαν   στον υπερθετικό   βαθμό  του  επιθέτου  «αγαθός» και    δεν   το  ονόμασαν απλώς « μέτρον αγαθόν»,αλλά  «Μέτρον Άριστον».
 Προς   το  παρόν. . . τέλος  η  εισαγωγή   και  άντε να μπούμε στο κυρίως  θέμα,  χωρίς  να  είναι   σίγουρο    ότι   στην  πορεία   της ανάπτυξής του δε θα ξεστρατίσουμε, τόχουμε αυτό,  αλλά απ’  την αρχή το λέμε, δεν  παρουσιάζουμε  πραγματεία   που  απευθύνεται και αφορά σε ειδικούς. . .κυνολόγους,  απευθύνεται  σε όλους τους υπομονετικούς αναγνώστες,  και λέω  υπομονετικούς  γιατί πρέπει κάποιος  νάχει υπομονή όταν διαβάζει  κάτι, να το  διαβάζει  σιγά σιγά  για να το απολαύσει, ή ακόμα και  να βρει  τα  επιχειρήματα  με  τα οποία  θα οπλιστεί για  να . . αγανακτήσει δίκαια  για το ύφος του γράφοντος και για τα διαμάντια του κειμένου.
Τέλος πάντων κάθε καλόπιστη   κριτική   δεκτή,   και,  όταν   αναφερόμαστε   σε   μια κατάσταση όπως παραπάνω είπαμε για την «Ύβρι»,δε μιλούμε για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, απλώς επισημαίνουμε την υπερβολή   και τα συμπεράσματα  δικά σας, υμών των αναγνωστών και . . λαθραναγνωστών  γιατί υπάρχουν  και τέτοιοι  οι οποίοι  ναι μεν δεν   υπολογίζονται   στους. . .    συνδρομητές μας,  αλλά μπορούν να . . μετρηθούν με αισιοδοξία ως. . .  διαφημιστές…                                    
Ξαναγυρνούμε λοιπόν στον ανώνυμο  σκύλο, και είναι ν’ απορεί  κανείς   πώς  με  το  πέρασμα του  χρόνου ο Κύων των  αρχαίων που έγινε σκύλος, δεν  άλλαξε τις συνήθειές του, κύων εγεννήθη και σκύλος  παραμένει,  να ξαπλώνει και να βολεύεται όπου νάναι  και να ανακουφίζεται  δημοσίως και όπου βρει, άσε  που  με το  να  εκτελεί  τα  συζυγικά   του καθήκοντα χωρίς αιδώ από την παρουσία των περιέργων, συμβάλλει και στη. . . .σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των πιτσιρικάδων, στο μέτρο που δεν τολμάει από σκέτη σεμνοτυφία, να      τη   συμπληρώσει     η   τηλεόραση   και την  αγνοούν διαχρονικά, οι αρμόδιοι της δημόσιας εκπαίδευσης.                                                
Εκεί λοιπόν στις πλατείες των χωριών και των μικρών πόλεων, εκεί    στο  αρχαιότερο  στέκι   των   αργόσχολων   και  των  εξ επαγγέλματος περιέργων ερασιτεχνών   και μη, εκεί και ο τόπος συνάντησης  των  κυνών   οι  οποίοι   κοπαδιαστά περιφέρονται     από φυλακής πρωίας για  να βρουν  κάτι  να γλείψουν  ή απλώς  για   να  τεντωθούν,  να  ξαπλώσουν  και   βαρυθωρούντες   με μισόκλειστα   μάτια   να   συναγωνίζονται  την   ανία    και   την τεμπελιά  των  απέναντι  βαριεστημένων  θαμώνων   οι  οποίοι θαμώνες, συζητούν  και  αυτοί  χασμώμενοι, για τα ίδια θέματα  και  με τα ίδια επιχειρήματα από τότε που βγήκε η πολιτική και     ο κόσμος χωρίς να τα εξαντλούν ποτέ….
Δεν έχουν να ζηλέψουν  και  πολλά πράγματα οι κύνες,  έχουν  όμως  αρκετά παράπονα,     για  τους  δημοτικούς  μας  άρχοντες,  που δεν  φκιάχνουν  ένα κιόσκι να ξαπλώνουν και να τεντώνονται ανενόχλητοι, αλλά και κατά της  ενοχλητικής  τεχνολογικής  εξέλιξης η οποία ενοχλεί  με τα διερχόμενα αυτοκίνητα  το ραχάτι τους ,και με τις  μηχανές ανάληψης των  τραπεζών,  (βρε  μανία οι  σκύλοι  να  ξαπλώνουν  μπροστά στις τράπεζες, ανεξήγητο αυτό). Οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς     επηρέασαν   άσχημα   τις  συνήθειες  των   αδέσποτων σκυλιών  τα  οποία  ενοχλούνται  στα στέκια τους  και   περίλυπα γυροφέρνουν τους δρόμους έξω από τα χασαπιά και τις ταβέρνες ελπίζοντας ότι κάτι θα βρουν, γέμισε ο τόπος  από   σκυλιά κάθε ράτσας  και χρώματος, βλέπεις πολλές φορές κοπάδια ολόκληρα  αρσενικών να ακολουθούν τη θηλυκιά  μέχρι αυτή να διαλέξει το . . . σύζυγο τής ημέρας, επληθύνθησαν οι  κύνες και τι  Θα κάνουμε, γεννούν καναδυό φορές το χρόνο και  τα  κουτάβια  τους  δεν τα θέλει κανείς, δεν είναι  ράτσας βλέπεις, άγνωστη η τύχη τους, και ποιος    νοιάζεται,   έχουμε   άλλα  να  σκεφτούμε,  ευτυχώς  που υπάρχουν  και  οι φιλοζωικές οργανώσεις  τα μέλη των οποίων με δημοσιεύσεις  και  προτάσεις  κάνουν  γνωστή την παρουσία τους, αλλά   δεν  παίρνει κανένας  τους   μερικά  αδέσποτα  κουτάβια ή μερικούς φουκαράδες μούργους στο σπίτι του να  τους ταΐσει  να τούς ξετσιμπουριάσει και να τους περιποιηθεί. Όλοι μας έχουμε αισθήματα φιλοζωικά  αλλά  με μέτρο, μέσα στα πλαίσια της λογικής  χωρίς ακρότητες. Και  δε σφίχτηκε και δεν ένιωσε  οίκτο  για  το  γατί ή το κουτάβι που σέρνεται αβοήθητο χτυπημένο στην άκρη του δρόμου, αλλά πέραν του οίκτου τι άλλο;  Να το πάρεις  στο σπίτι  σου  να το κάνεις τι; Και μήπως είναι  ένα;  Και   είναι να απορεί κανείς  με την απονιά των ανθρώπων οι οποίοι  το κουτάβι που κάποτε  πήραν  στο σπίτι τους με χαρά και αγάπη, μόλις μεγαλώσει και και γίνει κανονικός σκύλος, κι’ αρχίσει να ενοχλεί  με την παρουσία του  και  με  τα  έξοδά  του,  κάποια  μέρα  ή  μάλλον  νύχτα,  τον φορτώνουν  στο  αυτοκίνητο και άσπλαχνα τον εγκαταλείπουν  σε μέρος  μακρινό   και  τον αφήνουν στην τύχη του χωρίς στέγη και τροφή   και  τι  να  κάνει ο έρμος, προσκολλάται σε κάποια παρέα  ομοιοπαθών και η τύχη του από κει και πέρα είναι  γνωστή, πείνα, κρύο, αρρώστιες  και κυνηγητό από όλους κι’ αν είναι και θηλυκό, αράδιασμα  κουταβιών  χωρίς  σταματημό.
-Είναι  αλήθεια  ότι  οι μοναχικοί  άνθρωποι  όσο  πάει  και  πληθαίνουν  και  έχουν  την ανάγκη   μιας παρουσίας  γι’  αυτό έχουν  στο σπίτι τους ένα ζώο γάτα ή σκύλο, αλλά   κι’  αυτοί   θα  πρέπει  να  μάθουν   ότι  δεν μπορούν να βγάζουν βόλτα  το αγαπημένο τους σκυλάκι ή σκύλαρο  και να  γεμίζουν  δρόμους  πάρκα  και πλατείες με τις ακαθαρσίες τους, και, δεν ξέρω αν είδατε  ποτέ  το ύφος του συνοδού την ώρα που   το    ζώο  ανακουφίζεται,    όλοι  οι   συνοδοί   κάνουν  τους αδιάφορους κοιτώντας ψηλά  στον ουρανό γιατί δεν τολμούν να σε δουν   κατά  πρόσωπο, και το κάνουν αυτό  για  να  αποφύγουν το επιτιμητικό βλέμμα των περαστικών, κι’ αν δεχτούν και κάποια παρατήρηση,   προσπαθούν με μισόλογα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, αλλά κανείς τους δεν έχει  μαζί  του μια σακούλα κι’ ένα γάντι ή τέλος πάντων ένα φαράσι  να  μαζέψει τις ακαθαρσίες που καταντούν παγίδες ιδίως τη νύχτα  για τους  ανυποψίαστους,  που γεμίζουν τα πάρκα, εκεί  που παίζουν  τα  παιδιά  με  όλα τα πιθανά επακόλουθα  και  τον κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών. Έτσι βλέπουμε τις πρωινές ώρες να είναι  δρόμοι πάρκα  και πλατείες ναρκοθετημένοι,  χωρίς  να  φαίνεται  φως στον ορίζοντα για τον περιορισμό του κακού. Έχω  τη  γνώμη  ότι ο καθένας  μπορεί να διαλέγει το σύντροφό του  στη  μοναξιά  και  αυτό  το  σεβόμαστε απόλυτα, αλλά θα πρέπει να μάθει αυτός ο«καθένας» ότι  πρέπει να τηρεί τους κανόνες, δηλαδή να αποφεύγει να ενοχλεί και να  βάζει σε κίνδυνο το γείτονα και το συμπολίτη.
-Είπαμε  και επιμένουμε, το  ζώο  χρειάζεται το δικό του ζωτικό χώρο, η θέση του είναι σε σπίτι με αυλή, στο μαντρί, στο χωράφι, στο εργοτάξιο και όχι στο διαμέρισμα και στο μπαλκόνι ανάμεσα  σε  παιδιά  που  το κρατούν αγκαλιά όλη μέρα, γιατί όσα εμβόλια και     να του κάνουμε, δε νομίζω  ότι  υπάρχει  ειδικός που να  μπορεί  να βεβαιώσει  ότι  είναι εντελώς αδύνατη η μετάδοση ασθενειών από ένα ζώο που  γλείφει  τον  πισινό  του  και  σκορπίζει  τα σάλια του στα πρόσωπα     ανύποπτων   παιδιών. Αν  υπάρχουν  γονείς   που ανέχονται τέτοιες καταστάσεις, καλό είναι  να  συμβουλευτούν   τους  ειδικούς  για  τις  ασθένειες  ή  τις  αναπηρίες   από  τις οποίες κινδυνεύουν τα παιδιά τους άμεσα και στο μέλλον, ιδίως τα κορίτσια. Μπορεί βέβαια να υπάρχει και αντίθετη γνώμη και άποψη, και καλό        θa ήταν να ακουστεί, αρκεί να προέρχεται  από  κάποιον  ειδικό επιστήμονα  και  όχι   από   ανθρώπους  που   προτείνουν  να ταΐσουμε   τα  αδέσποτα   στους   δρόμους,  και  γιατί όχι στις   πλατείες  σε καλαίσθητες ταΐστρες  για να απολαμβάνουμε και τους σκυλοκαβγάδες  και φαντάζεστε τι έχει να γίνει, αν όλες      οι νοικοκυρές  άδειαζαν   τα  αποφάγια    στους    δρόμους   και   οι ταβερνιάρηδες έκαναν το ίδιο, κάνοντας  πράξη τα ζωοφιλικά τους αισθήματα;
Θα παρουσιάζαμε μια παγκόσμια πρωτοτυπία και μάλλον θα μας χρειάζονταν κι’ άλλα νοσοκομεία. Αυτά λοιπόν  και είναι ώρα  να  τελειώνουμε, άλλη  φορά  θα  πούμε  για  κάτι    άλλο, υπομονή,  υπάρχουν   τόσα  θέματα  δευτερεύοντα   αλλά   πολύ σημαντικά  κι’  ας  μη φαίνονται από την αρχή, ένα ένα θα   τα πιάσουμε, γεροί  νάμαστε. Και για να μην τελειώσουμε χωρίς ένα κάποιο  χαμόγελο,  στο  χωριό  μου όπως αφηγούνται πολύ  παλιά, κάποιος λέει είχε ένα κυνηγόσκυλο που δεν πήγαινε στο  λαγό όπως όλα τα άλλα σκυλιά της παρέας, αλλά γυρόφερνε στα πόδια  του  και μια μέρα  που τον κορόιδευαν οι άλλοι, νευρίασε  και το σκότωσε, αναφωνώντας  αγανακτισμένος, « Α ρε τύχη μ’ τύχη μ’, ούτι σκλί απέτχα  ούτι  γνιέκα….».Κουβαλούσε δυο καημούς ο φουκαράς, τον ένα τον έδιωξε, αλλά εξακριβωμένο αυτό, από τον άλλο δε γλίτωσε. . . Αυτά λοιπόν και για όποιον βιάστηκε να διατυπώσει κάποιον χαρακτηρισμό, τον πληροφορώ ότι στο σπίτι μας στο χωριό, πάντα είχαμε σκυλί που το αγαπούσαμε πολύ, αλλά η θέση του ήταν στην αυλή και ποτέ δεν μπήκε μέσα.
 Να πούμε και κάτι άλλο όμως ως επίλογο, κάτι που έπρεπε να μπει στην αρχή, αλλά έτσι μας ταίριαξε, και λοιπόν, κατά μία σοβαρή γνώμη των ειδικών περί τη γλώσσα, Ο «Κύων» προέρχεται από το ρήμα «Κύω» που σημαίνει φιλώ και τέτοιο ζώο είναι ο κύων-σκύλος, που σε πλησιάζει και σε φιλάει, σε γλείφει, από το ίδιο ρήμα και το προς-κυνώ, δηλαδή πλησιάζω κάποιον και τον φιλώ, κι’ από το ίδιο πάλι το Αγγλικό Kiss και το Γερμανικό Kuss, ενώ στον Αριστοφάνη διαβάζουμε, «Κίσσον με και την χείρα δος την δεξιαν . . .»( φίλα με και δός μου το χέρι σου. . .), και δεν μπόρεσα να το ξαναβρώ σε ποια κωμωδία το λέει, κι΄αν το ξέρει κάποιος ας το πει .                                                                                              
Με χαιρετισμούς Βαγγέλης Μαυροδής.