Αρχή Παραμυθιού

Μια φουρά κι’ έναν γκιρό στα παλιά τα χρόνια, ήταν ένα παλ’κάρ’  που τόλιγαν Γιάνν. Δεν είχι δλειά, δεν του σήκουνι κι’ η τόπους, κι μια μέρα κίνσι να βρει  dύχη τ’.
Πααίν’ πααίν’, δρόμουν παίρν’ δρόμουν αφήν’ βρίσκ’ μια μαννάκαααα….
Καλημέρα μαννάκα,..Καλημέρα  πιδί μ’, πού πααίν’ς  πιδί μ’;
Πααίνου να βρω  dύχη μ’ μαννάκα….Πώς σι λιέν πιδί μ’;….
Γιάν’ μι λιέν μαννάκα. . .
Τν’ ιφκίμ΄νάχς πιδί μ’ καλόν δρόμουν. . . .Και συνέχιζε η μαννάκα να λέει, μέχρι που μας έπαιρνε ο ύπνος και κάπου κάπου  η μαννάκα σταματούσε  την αφήγηση  και ρωτούσε, Ακούτιιι; Κι’ απαντούσαμε όλοι μαζί, με ένα μακρόσυρτο ναι…. Και σιγά σιγά όσο προχωρούσε  το παραμύθι τα  ναι από μάς λιγόστευαν,  ύστερα μάς σκέπαζε και μας σταύρωνε η μαννάκα, χαμογελώνταςστο φως  της «ταπεινωμένης» γκαζόλαμπας με κείνο το πονεμένο χαμόγελο, όσο έμεινε από τα βάσανα  μιας ολόκληρης ζωής.
Καληνύχτα πιδούδια μ’….
Καληνύχτα  μαννάκα …βούρκωσα μαννάκα….τώρα…ύστερα από τόσα χρόνια μαννάκα, ύστερα από μια ζωή…Κι’ ώρα σου καλή μαννάκα, ή Μπιγίνα σ’ έλεγαν  ή Χαρίκλεια, ή μαννάκα Μαρίγια…..
Μας μετάδωσες  τη σοφία και την καλοσύνη μέσα από την παράδοση. Μας γέννησες  και μας ανάθρεψες. Γέννησες  κι’ ανάστησες τον κόσμο…..

Αχρονολόγητο και διαχρονικό. . . .

Βαγγέλης Μαυροδής
Ιδιωματική γλώσσα της Βορειοανατολικής Χαλκιδικής
Μαννάκα.  Η μεγάλη γιαγιά, η προγιαγιά.