Η επιδρομή

Λοιπόν αφού τα μερμήγκια  χάραξαν αυθαίρετα το στενό δρόμο τους διαγώνια μέσα από την αυλή μας, χωρίς να δείχνουν σημάδια υποχώρησης ή συμβιβασμού για κάποια τροποποίηση ή αλλαγή, το πήραμε απόφαση οτι  η πολυάριθμη αποικία τους και η φωλιά τους εκεί πίσω από το τροχόσπιτο  θα παραμείνουν  αφού δε γίνεται κι’αλλιώς. Πάντως σκάβουν συνέχεια και αυτό φαίνεται από τα μπάζα που βγάζουν, γιατί στην είσοδο τής φωλιάς το ύψος τού  ανεστραμένου κώνου όσο πάει και αυξάνεται, σκέπασε και τη διπλανή πέτρα, και δεν μπορεί, για να βιάζονται τόσο κάτι θα συμβαίνει, κάτι θα τους πιέζει και  σκάβουν συνέχεια.  Συμβιβαστήκαμε και είπαμε δε βαριέσαι, σιωπηροί και αθόρυβοι γείτονες είναι, και μάς απαλλάσσουν και από τα ψίχουλα και άλλα,  τί να κάνουμε θα συμβιώσουμε, αλλά μάς δημιούργησαν κάποιο συνειδησιακό πρόβλημα, αφού εκτός από τη χαραγμένη πορεία τους, κυκλοφορούν και σε όλη την αυλή, με αποτέλεσμα  να τα πατούμε, γιατί δεν είναι δα και μεγαλόσωμα να τα δει κανείς, αλλά και  τα ίδια  δεν. . . προσέχουν  κι’ έτσι κάθε τόσο όλο και φαίνεται κάποιο  πατημένο, αλλά όσο και να προσέξουμε, ότι και να κάνουμε,  διαφορετικά δε γίνεται , το πήραμε απόφαση, τις  παράπλευρες απώλειες δεν μπορούμε να τις αποφύγουμε. Τόσες μέρες συμβιώνουμε . . . αρμονικά, άλλά έχουμε την απορία και αναρωτιόμαστε γιατί  άλλαξαν τόπο διαμονής, για ποιο λόγο  εγκατέλειψαν τη φωλιά στο οικόπεδο τού γείτονα και μετακόμισαν στο δικό μας; Και μάλιστα κατακαλόκαιρο  τον καιρό τής συγκομιδής των σπόρων; Κάποιος υποστήριξε οτι μάλλον ήθελαν  την . . . .παρέα μας, και άλλος είπε οτι  τα τράβηξε η εκκωφαντκή μουσική από τα τζιτζίκια. Σεβαστές όλες οι απόψεις και  σοβαρά θέματα για συζήτηση, όσο και να φαίνεται παράξενο αυτό, αλλά πάντως κάτι τέτοια θέματα  φαντάζουν σοβαρότερα από τα καθημερινά τής τηλεόρασης  μέσα από την οποία οι καλεσμένοι της  που παρελαύνουν  στο γιαλί, -οι «παρελευνίοντες» όπως  έγραψε κάποιος συμμαθητής παλιότερα-, λένε κει λένε ασταμάτητα και αλληλοδιακοπτόμενοι, προσπαθώντας  να μάς πείσουν όχι  για την πλήρη αθωότητά τους στο μεγάλο φαγοπότι, αλλά για το ποιος έφαγε λιγοτερα, και καθόμαστε εμείς και τους παρακολουθούμε κεχηνότες (χάσκοντες)  και ικανοποιημένοι που  «ο δικός μας τους τα είπε καλύτερα»  και δε σκεφτόμαστε  οτι στο  τσιμπούσι που δε μάς κάλεσαν, δικά μας  χρήματα φαγώθηκαν και από μάς θα λείψουν. Η επιδρομή στο μαντρί σχεδιάστηκε καλά, και κανείς από μας  δε σκέφτηκε τότε για τα παραπέρα, όταν  των οικιών ημών εμπιπραμένων, εμείς  χαμπάρι δεν είχαμε. . . ή μάλλον κάτι καταλάβαμε, αλλά  «άσε, αφού οι δικοί μας κυβερνούν, αυτοί ξέρουν. . .»  Κάπου κάπου τέτοιες οι συζητήσεις μας και μ’ αυτές ξεφεύγουμε από τα σοβαρά και τα μεγάλα, τ’ αφήνουμε για αργότερα αυτά και . . .βλέπουμε. . . Σε κάποια τέτοια και παρόμοια  συζήτηση,  σήμερα το πρωϊ, ξαφνικά  τα πιτσιρίκια άρχισαν να φωνάζουν οτι τα μερμήγκια μας  κουβαλούν άσπρα μπαλονάκια, είδαμε πραγματικά στο στενό δρομάκι να κατευθύνονται τα « δικά μας  μερμήγκια»  προς τη φωλιά τους, κουβαλώντας από μια άσπρη μπαλίτσα, που δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά οι προνύμφες  από τις οποίες θα ξεπετάγονταν η νέα γενιά των μερμηγκιών. Πλήθος αμέτρητο  κατευθύνονταν γρήγορα προς τη  φωλιά και χάνονταν στο βάθος της και δόστου νάρχονται κι’ άλλα, κι’ άλλα, άδειαζαν το  προηγούμενο εκκολαπτήριο και μετέφεραν τους μελλοντικούς απογόνους τους σε ασφαλέστερο μέρος, αλλά και ποιος μπορεί να είναι ο σοβαρός λόγος γι’ αυτήν τη μετακίνηση , ποιος ξέρει και πώς να το μάθουμε;  Όλα φαινόταν οτι πήγαιναν κανονικά, ο καιρός συννεφιασμένος κατάλληλος γι’ αυτήν τη μεταφορά, να μην στεγνώσουν τα  μελλοντικά νεογνά, αλλά κάποια στιγμή συνέβη το απροσδόκητο. Σφήκες, πάρα πολλές σφήκες ξεφύτρωσαν ξαφνικά και έπεσαν πάνω στα  μερμήγκια που μετέφεραν τις προνύμφες. Άρπαζαν τις άσπρες στρόγγυλες μπαλίτσες  μαζί με το    μεταφορέα  και προσγειώνονταν εκεί κοντά όπου στα γρήγορα  τις καταβρόχθιζαν   και πάλι πίσω  και πάλι τα ίδια , κι’ ώσπου να  συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος τής καταστροφής, πλήθος προνύμφες είχαν εξαφανιστεί. Μάς ενόχλησε αυτή η βάναυση επιδρομή των ισχυρών εναντίον  των αθώων μερμηγκιών, των δικών μας μερμηγκιών που δεν είχαν τρόπο να αμυνθούν και καταστρώσαμε το σχέδιο  να προστατέψουμε  την αποικία. Παραταχθήκαμε όλοι κατά μήκος τής διαδρομής  και κουνώντας κλαδιά, διώξαμε τις σφήκες, μέχρι που τελείωσε η μεταφορά.  Από περιέργεια, σκάψαμε στην εγκαταλειμένη φωλιά μήπως και  βρούμε την αιτία  τής ξαφνικής μετακόμισης. Βρήκαμε μέσα πολλές μικρές σαρανταποδαρούσες. ..
              
Βαγγέλης Μαυροδής   Σκάλα Ποταμιάς Θάσου, Ιουλίου λήγοντος.