Το θέμα σήμερα είναι η γνωστή σε όλους μαστίχα. Μ’ αυτήν τα καταπιαστούμε, όχι ως ειδικοί, παρά μόνο με καλοπροαίρετες παρατηρήσεις και αρκετές. . . . μπηχτές ιδίως για το ωραίο φύλο το οποίο αν θέλει να είναι πραγματικά ωραίο, θα πρέπει να τηρεί ορισμένους κανόνες ευπρέπειας και συμπεριφοράς, χωρίς να υποστηρίζουμε ότι εμείς οι «ισχυροί» -τρομάρα μας- από την άλλη μεριά είμαστε καλύτεροι. . . , θα δούμε παρακάτω πώς έχουν τα πράγματα, υπομονή μόνο και διαβάστε με προσοχή. Σκέφτηκα να βάλω επικεφαλίδα την τσίχλα, αλλά δε μ’ αρέσει η λέξη καθότι ξενόγλωσση παρόλο που πολιτογραφήθηκε στη γλώσσα μας και πάει, μας έμεινε κι’ αυτή, αλλά και για ένα άλλο λόγο καθαρά φιλοζωικό θα έλεγα, γιατί σκέφτηκα ότι αυτή η συνωνυμία αδικεί την Τσίχλα, το πουλί που γνωρίζουμε όσοι ακόμα δεν ξεκόψαμε τελείως από τη φύση και δε μας αλλοτρίωσε τελείως η φραπεδιά και ο καναπές. Βέβαια, η ξενόφερτη λέξη θα φανεί παρακάτω, αλλά ας μην τη βάλουμε στην επικεφαλίδα. Θα το παλέψουμε λοιπόν το θέμα και στο τέλος ελπίζω να βγει και κάποιο δίδαγμα, ένα συμπέρασμα τέλος πάντων που μακάρι να φανεί χρήσιμο σε όσους τύχει να διαβάσουν τη συνέχεια.
-Η μαστίχα όπως είναι γνωστό κι’ αν δεν είναι να το μάθουμε τώρα, είναι το δάκρυ του μαστιχόδεντρου- του δέντρου που πληγώνουμε- . Το μαστιχόδεντρο είναι αειθαλές με μικρό μπόι και βρίσκεται αυτοφυές στη Χίο κι’ εκεί όχι σε όλο το νησί, αλλά στο μισό. Οι Χιώτες δοκίμασαν λέει να φυτέψουν μαστιχόδεντρα και στο άλλο μισό του νησιού, ακόμα και ξένοι τα φύτεψαν σε άλλες χώρες, αλλά τα δέντρα έμειναν απλώς . . . καλλωπιστικά, και μαστίχα δε βγάζουν. Έτσι η μισή Χίος παραμένει ο μοναδικός τόπος παραγωγής της μαστίχας σε όλο τον κόσμο.
-Επειδή λοιπόν από πολύ νωρίς φάνηκε η αξία της μαστίχας, κάποιος Σουλτάνος κήρυξε τα μαστιχόδεντρα προστατευόμενο είδος και παραχώρησε προνόμια στους Χιώτες, αφού το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής το απορροφούσε το παλάτι για τις μασητικές ανάγκες του πολυπληθούς χαρεμιού, αλλά και των συζύγων και παλλακίδων των αμέτρητων αξιωματούχων της απέραντης αυτοκρατορίας. Μη έχοντας λοιπόν τι άλλο να κάνουν οι πολλές νόμιμες σύζυγοι και οι αμέτρητες σκλάβες και παλλακίδες και οι κάθε είδους και φυλής παρακοιμώμενες των επισήμων στο ντοβλέτι, μασούσαν τη μαστίχα νυχθημερόν μια και η κολγκέιτ βρέθηκε πολύ αργότερα, ήταν μια καθημερινή συνήθεια και απασχόληση το μάσημα της μαστίχας, γι’ αυτό και η μοναδική Χιώτικη ήταν περιζήτητη και ά, σιγά σιγά από τα χαρέμια πέρασε και στα λαϊκά στρώματα. Η μαστίχα εκτός από το μάσημα, χρησιμοποιείται και στην παρασκευή γλυκών, αλλά η χρήση της αυτή ενδιαφέρει κατ’ αποκλειστικότητα τους ζαχαροπλάστες, εμάς μας ενδιαφέρει μόνο η χρήση της για μάσημα. Είναι σκληρή η Χιώτικη μαστίχα, αλλά μαλακώνει με το μάσημα, κι’ όταν πια τη βαρεθούμε και την παρατήσουμε κάπου, ξανασκληραίνει με φανερά τα αποτυπώματα των δοντιών επάνω της και « ελαφρώς κεχρωσμένη» από τα υπόλοιπα της στοματικής κοιλότητας, κι’ όταν την ξαναθυμηθούμε, χλάπ τη βάζουμε στο στόμα να συνεχίσουμε το…μαρκάλισμα, έκτός κι’ αν τη δει κάποιος αφημένη και με μορφασμό αηδίας την πετάξει από το παράθυρο για να την πατήσει κανένας περαστικός και να την κουβαλήσει στο χαλί ή στα σκαλοπάτια. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η μαστίχα Χιώτικη ή άλλη, είναι αποκλειστικά ιδιωτικής χρήσης, γιατί είναι μάλλον αδιανόητο να τη δανείσουμε σε κάποιον άλλο, εκτός αν αυτός ο άλλος είναι ο σύντροφος κι’ αυτό μόνο στις πρώτες δυο τρεις μέρες στο μήνα του…. μέλιτος, αλλά κι’ αυτό το λέω με μεγάλη επιφύλαξη. . .
Ο κόσμος λοιπόν πορεύτηκε (βολεύτηκε) με τη μαστίχα της Χίου και ικανοποίησε τις μασητικές του ανάγκες για πολλούς αιώνες, από την προ Ομήρου και προ …Τισσαφέρνη εποχή, μέχρι που ήρθαν οι Αμερικάνοι στην Ευρώπη και μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ, μας έφεραν και τις τσίχλες στρογγυλές και πολύχρωμες στην αρχή, μακρόστενες σε πακετάκια αργότερα, με πρώτη ύλη το αποχρωματισμένο και αρωματισμένο καουτσούκ, αυτό που χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια στην κατασκευή των ελαστικών για τα αυτοκίνητα και χρησιμοποιείται συνεχώς για τα εξαρτήματα του. . . οικογενειακού προγραμματισμού, -έτσι τα λέμε τώρα τα προφυλακτικά, με τέτοιες εκφράσεις πολιτισμένες. . .!!-
-Βέβαια και σ’ αυτόν τον τομέα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν βρει πρωτότυπους τρόπους αντισύλληψης, αλλά γι’ αυτό μια άλλη φορά, αρκεί να το θυμηθούμε, γιατί αν το αναλύσουμε κι’ αυτό θα ξεστρατίσουμε από το κυρίως θέμα της μαστίχας και θα γκρινιάξουν μερικοί, έχουμε χρόνο μπροστά μας να πούμε και γι’ αυτό, αλλά θα το πούμε πάλι, αυτές οι….παρακάμψεις που υπεισέρχονται στην πορεία της ανάπτυξης ενός θέματος, είναι σαν το τζατζίκι ή την ταραμοσαλάτα που συνοδεύουν το κυρίως πιάτο και τρώγονται λίγο λίγο για να νοστιμίσει το φαγητό, και συνεχίζουμε μ’ αυτήν την τσίχλα που τη μάθαμε για τα καλά, μπήκε στη ζωή μας εδώ και χρόνια, έγινε συνήθεια. Και ως συνήθεια δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι αξιοκατάκριτη εφόσον δεν ενοχλεί τους μη μασούντες, αλλά από τη στιγμή που γίνεται ενόχληση, τα πράγματα αλλάζουν. Κατ’ αρχάς (βασικά που λένε μερικοί και χλάτς χλουτς μασούν την τσίχλα τους), αυτή η μαστίχα της επικεφαλίδας και η τσίχλα, προσφέρονται για όλους, αλλά για μερικές ηλικίες και κατηγορίες ανθρώπων, αποκλείεται η χρήση και η απόλαυσή της. Δε δίνουμε στα μωρά τσίχλες γιατί κινδυνεύουν να πνιγούν και δεν μπορούν να την απολαύσουν οι φέροντες τεχνητή οδοντοστοιχία, γιατί κολλάει πάνω στα ξένα δόντια και με το πρώτο μάσημα ξεφεύγει η μασέλα και μια μασέλα εκτός….γηπέδου πασαλειμμένη μάλιστα με τσίχλα δεν είναι και το ωραιότερο ως θέαμα. Να, τώρα, το ένα φέρνει το άλλο και οι ανήκοντες στην παραπάνω κατηγορία, δεν μπορούν επίσης να απολαύσουν τα σύκα γενικώς ξερά και φρέσκα, τα κουλούρια με σουσάμι και άλλους καρπούς με μικρά σπόρια που χώνονται και πληγώνουν τα ούλα και όσο για το λουκούμι τώρα οι γνώμες των ειδικών διίστανται, άλλοι λένε ότι μπορούν να το φαν οι γέροι, άλλοι διαφωνούν, τέλος πάντων όμως υπάρχει εκείνο το καλαμπούρι με τη γριά που της πρότειναν λέει, να διαλέξει λέει ανάμεσα σ’ ένα λουκούμι και σε κάτι άλλο που δε γράφεται αλλά ευκόλως εννοείται, κι’ εκείνη απάντησε « Μ’ τι να του κάνου του λουκούμ’ πιδί μ’, σάματι έχου δόdια;» κλείνει κι’ αυτή η παρένθεση και ξαναμπαίνουμε στο θέμα. Είναι δικαίωμα του καθενός να μασάει περπατώντας από τσίχλα μέχρι ότι θέλει, αρκεί να μη προσφέρει άσχημο θέαμα και ιδίως να μη μας υποχρεώνει να κουβαλήσουμε αυτήν την τσίχλα στο σπίτι μας ,αυτήν την τσίχλα που πέταξε αδιάντροπα στο δρόμο, γιατί ενώ γενικά μας ευχαριστεί να τη μασούμε, όταν τη βαρεθούμε καταντάει πρόβλημα, δεν μπαίνει και στην τσέπη, και κοιτούμε να τη ξεφορτωθούμε φτύνοντάς την στο δρόμο, ή κολλώντας την στο παγκάκι του Δήμου, στο κάθισμα της πλατείας ή στο κάτω μέρος του τραπεζιού εκεί που καθόμαστε και απολαμβάνουμε τον καφέ μας με τη συντροφιά φίλων και γνωστών ντυμένοι με τα καλά μας και φορώντας μπόλικη αξιοπρέπεια που δεν επιτρέπουμε σε κανένα να την αμφισβητήσει. Αυτή την κίνηση όμως που βαθμολογικά μας κατατάσσει στα μάτια των άλλων πολύ χαμηλά, δεν την κάνουμε στο σπίτι μας , δεν πετάμε την τσίχλα στο πάτωμα, ούτε την κολλάμε στο περβάζι και στο μπαλκόνι, γιατί αυτά είναι δικά μας και θα τα καθαρίσουμε εμείς, εμάς θα ενοχλήσουν…… Είναι και ζήτημα αγωγής όμως κι’ από κει ξεκινούν όλα, τους καλούς τρόπους τους μαθαίνουμε από την παιδική ηλικία κι’ όταν βλέπουμε τη μαμά να πετάει τη σακούλα στο δρόμο ή να φτύνει την τσίχλα της στη μέση της πλατείας, δεν μπορεί, θα κάνουμε κι’ εμείς το ίδιο, αφού το μάθημα που πήραμε αυτό μας δίδαξε και πάει, δε διορθώνεται. . . Έχουν γεμίσει τα πεζοδρόμια και οι πλατείες από μασημένες πατημένες τσίχλες διαφόρων αποχρώσεων που για όλους είναι ένα αηδιαστικό θέαμα, μια απαράδεκτη κατάσταση που δε λέει να διορθωθεί, γιατί, είπαμε, λείπει η αγωγή, λείπουν οι καλοί τρόποι, οι οποίοι καλοί τρόποι δεν είναι επακόλουθο ούτε της υψηλής βαθμολογίας στο σχολείο, ούτε του υψηλού εισοδήματος, αλλά το αποτέλεσμα της σωστής αγωγής. Το κακό έχει παραγίνει και διαβάζω ότι ο Δήμαρχος της Σιγκαπούρης, απαγόρεψε λέει το μάσημα της τσίχλας σε δημόσιους χώρους, γιατί λέει, ξοδεύει πολλά εκατομμύρια για να καθαρίσει τους δρόμους και τις πλατείες από το σιχαμερό θέαμα που παρουσιάζουν λέει…. Τώρα τι την κάνουν την τσίχλα οι λαθρομασούντες Σιγκαπουριανοί όταν πλησιάζει ο αρμόδιος τσιχλοελεγκτής (άκου ειδικότητα. . .!!) δεν αναφέρει το δημοσίευμα, αλλά υποθέτω ότι την καταπίνουν στα γρήγορα και εξέρχεται έτσι δια της φυσικής οδού. . .
-Τέλος πάντων όμως όπως και να το πούμε, είναι αηδιαστικό αυτό που συμβαίνει και θα πρέπει να συμμαζευτούμε γιατί δεν είναι σωστό και πρέπον να ξοδεύονται τεράστια ποσά για την αναβάθμιση του περιβάλλοντος στις πόλεις μας και να βλέπουμε δρόμους και δημόσιους χώρους στρωμένους με πατημένες τσίχλες που το καλοκαίρι ιδίως λιώνουν με τη ζέστη κι’ άμα τις πατήσουμε κρέμονται στα παπούτσια μας και μας ακολουθούν κι΄αυτό, εξαιτίας του ανάγωγου για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερο χαρακτηρισμό,που σκέφτεται, τι με νοιάζει δικιά μου είναι η πλατεία, ή που μάλλον δε σκέφτεται καθόλου. Αν όμως ανατρέξουμε στους κανόνες καλής συμπεριφοράς και ανατροφής στους κανόνες των λεπτών και ευγενικών τρόπων όπως τους εννοούμε οι περισσότεροι, δε νομίζετε ότι και μόνο το μάσημα της τσίχλας στο δρόμο ή σε δημόσιο χώρο, δείχνει έλλειψη και λεπτότητας και απουσία σωστής αγωγής, δείχνει ότι δεν ταιριάζει μ’ αυτό το κλασσικό «πρέπει» που η κάθε γενιά προσπαθεί ν’ αφήσει στην άλλη; Αισθανόμαστε άνετα όταν μας συναντήσει φίλος ή γνωστός κι’ εμείς μασούμε τσίχλα; Στο χαιρετισμό του γνωστού στο δρόμο, γιατί προσπαθούμε να μιλήσουμε χωρίς να φανεί ότι κάτι έχουμε στο στόμα μας; Δε δείχνει ενοχή αυτό; Ποιος θα πει στις κυρίες και στους κυρίους ότι μέσα στην εκκλησία και μάλιστα κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας ή μίας τελετής δε μασούμε τσίχλα; Ότι στη διάρκεια του μαθήματος μέσα στην τάξη του σχολείου, την αποχή από το μάσημα της τσίχλας την εφαρμόζουν πρώτοι οι διδάσκοντες; Ακόμα και αρχηγός κόμματος συνελήφθη από την κάμερα εκτός βουλής, να μασάει τσίχλα σε τόπο στον οποίο βρισκόταν η ηγεσία όλων των εξουσιών της χώρας.. .
Σκεφθήκαμε ποτέ ότι υποτιμούμε και προσβάλλουμε την προσωπικότητα του απέναντί μας μιλώντας του ή απλώς βλέποντάς τον μασώντας την τσίχλα μας; Θα μιλούσαμε στον προϊστάμενό μας μασώντας τσίχλα; Τότε γιατί το κάνουμε όταν εξυπηρετούμε κάποιον ή σε τράπεζα εργαζόμαστε, σε δημόσια υπηρεσία ή στο ταμείο του σουπερμάρκετ, ως σερβιτόροι, δάσκαλοι ή γιατροί; Αμ εκείνο το μάσημα της τσίχλας από μερικές κυρίες έτυχε να το δείτε ποτέ; Οι κυρίες λοιπόν, για να μη φύγει το κραγιόν και πάρει τον κατήφορο ένθεν και ένθεν των χειλέων και δείξει ως έγχρωμος κινέζικος μύσταξ, μασούν φροντίζοντας να μην ακουμπούν τα χείλη τους, ή, για να μην παρουσιάζουν άσχημο θέαμα μασώντας με ανοιχτό στόμα, το κάνουν μόνο με τα μπροστινά δόντια, που κι’ αυτό δεν είναι ότι καλύτερο να το βλέπεις και κάποιος θα πρέπει να μιλήσει, αλλά ποιος; Αν τύχει και διαβάσουν όλα αυτά, ίσως κάτι να γίνει, αλλιώς. .
-Έτυχε λοιπόν ένα βράδυ να βγούμε για φαγητό και όλα καλά, μέχρι που απέναντί μας στρώθηκε μια παρέα τριών γνωστών μας ζευγαριών με κυρίες καλοντυμένες και με κείνον τον αέρα του νεόπλουτου μικρομεσαίου, του 20% όπως τους λέμε αυτούς που κλέβουν τον ΦΠΑ μη κόβοντας αποδείξεις, κι’ είναι τραγικό να σκεφτείς ότι πληρώνοντας ας πούμε εκατό Ευρω σ’ ένα μαγαζί που δεν δίνει απόδειξη , αυτομάτως στο νόμιμο κέρδος του προσθέτει (κλέβει) κι’ άλλα είκοσι Ευρώ, όσος είναι ο έρημος ο ΦΠΑ που δεν καταβάλλει, (κλείνει η παρένθεση). Οι κυρίες λοιπόν, μόλις θρονιάστηκαν στις πλαστική καρέκλες, έριξαν και μια ματιά κυκλικά για να δουν αν οι υπόλοιποι πελάτες είναι της . . . τάξης τους και το περιβάλλον είναι κατάλληλο και αντάξιο της ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους. Και λέω « θρονιάστηκαν» γιατί το εκτόπισμά τους συνήθως είναι ανάλογο του νεοπλουτισμού τους και φαίνεται καθαρά η ανακούφισή τους μόλις βολευτούν γιατί το υπέρβαρο μεταβιβάζεται από τα πόδια τους στην πλαστική καρέκλα. Στήθηκαν οι κυρίες, ως συνήθως με θέα προς όλο το μαγαζί μασώντας τις τσίχλες τους με τον τρόπο που είπαμε, χωρίς ν’ ακουμπούν τα χείλια τους και συγχρόνως άναψαν και τσιγάρο από κείνα τα λιανά και μακριά τσιγάρα τα καμωμένα ειδικά για δεσποινίδες και κυρίες του καλού(;) κόσμου, γύρω στα σαράντα οι κυρίες να εκτοξεύουν τον καπνό προς το ταβάνι τεντώνοντας λοξά και με μαεστρία το κάτω χείλος προς τα έξω. Ήρθαν τα τζατζίκια και τα υπόλοιπα και τότε συνέβη το αναπάντεχο. Έσβησαν τα τσιγαρίλος οι κυρίες και κόλλησαν την τσίχλα τους στο πιάτο και μετά το φαγητό, οι ίδιες καθωσπρέπει( ; ) κυρίες ξαναπήραν τις μασημένες τσίχλες και τις μασούσαν καπνίζοντας, και μετά εμείς φύγαμε, αλλά οι τσιχλομασούσες και φουγαρηδόν καπνίζουσες κυρίες μετά των συνοδών τους έμειναν εκεί συνεχίζοντας την παράδοση μαθημάτων καλής συμπεριφοράς και ευπρέπειας στους εναπομείναντες πελάτες και μετά, δεν έχει μετά, μένει μόνο να πεις και τι να πεις. . .δεν έχεις τίποτα να πεις, παρά μόνο να σκεφτείς περίλυπος ότι είναι μερικά πράγματα που δε χωνεύονται με τίποτα, που δεν μπορεί να τα κρύψει το ακριβό μοδάτο ρούχο, και το πανάκριβο αυτοκίνητο, «επειδής» και γενικά, η υποδομή είναι «πτωχή».
-Αλλά για να τελειώνουμε κάποτε, τσίχλες δε μασούν μόνο στο δρόμο, μασούν και στη διάρκεια θεατρικών παραστάσεων και σε κάθε είδους καλλιτεχνικές εκδηλώσεις μηδέ των συναυλιών της . . καμεράτας εξαιρουμένων που σ’ αυτές, υποτίθεται ότι το ακροατήριο είναι περισσότερο καλλιεργημένο και για να σας φύγει η απορία, ρωτήστε τις καθαρίστριες των χώρων αυτών να σας πουν πόσες τσίχλες ξεκολλούν μετά από κάθε παράσταση. . . .!!!
-Κι’ εδώ, θα παρακαλούσα ιδίως τις κυρίες, να σταθούν μπροστά στον καθρέφτη μασώντας την τσίχλα τους, χωρίς την παρουσία άλλου προσώπου και μάλιστα να προσπαθήσουν να μιλήσουν μασώντας. Είμαι σίγουρος ότι το θέαμα θα τις συνεφέρει, εκτός και αν η περίπτωσή τους είναι πλέον . . . ανίατη και η κατάστασή τους μη αναστρέψιμη. . . .οπότε. . . κουνάς την κεφαλήν περίλυπος και δε λες τίποτα. . . .αλά η προσωπική μου άποψη, είναι ότι, οι πραγματικές ΚΥΡΙΕΣ, δε μασούν τσίχλα ούτε στο δρόμο, ούτε στη δουλειά.
Αυτά και κάθε αντίθετη άποψη συζητήσιμη, αλλά η συζήτηση χωρίς τσίχλα. . . .Και πάλι χαιρετίσματα, αλλά μόνο σε όσους συμφωνούν με τα παραπάνω. . .στους άλλους, αφού καταπιούν την τσίχλα τους. . .
Με αγάπη ,Βαγγέλης Μαυροδής
Και η ηλεκτρονική διεύθυνση, vagelis_mavrodis@yahoo.gr
-Η μαστίχα όπως είναι γνωστό κι’ αν δεν είναι να το μάθουμε τώρα, είναι το δάκρυ του μαστιχόδεντρου- του δέντρου που πληγώνουμε- . Το μαστιχόδεντρο είναι αειθαλές με μικρό μπόι και βρίσκεται αυτοφυές στη Χίο κι’ εκεί όχι σε όλο το νησί, αλλά στο μισό. Οι Χιώτες δοκίμασαν λέει να φυτέψουν μαστιχόδεντρα και στο άλλο μισό του νησιού, ακόμα και ξένοι τα φύτεψαν σε άλλες χώρες, αλλά τα δέντρα έμειναν απλώς . . . καλλωπιστικά, και μαστίχα δε βγάζουν. Έτσι η μισή Χίος παραμένει ο μοναδικός τόπος παραγωγής της μαστίχας σε όλο τον κόσμο.
-Επειδή λοιπόν από πολύ νωρίς φάνηκε η αξία της μαστίχας, κάποιος Σουλτάνος κήρυξε τα μαστιχόδεντρα προστατευόμενο είδος και παραχώρησε προνόμια στους Χιώτες, αφού το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής το απορροφούσε το παλάτι για τις μασητικές ανάγκες του πολυπληθούς χαρεμιού, αλλά και των συζύγων και παλλακίδων των αμέτρητων αξιωματούχων της απέραντης αυτοκρατορίας. Μη έχοντας λοιπόν τι άλλο να κάνουν οι πολλές νόμιμες σύζυγοι και οι αμέτρητες σκλάβες και παλλακίδες και οι κάθε είδους και φυλής παρακοιμώμενες των επισήμων στο ντοβλέτι, μασούσαν τη μαστίχα νυχθημερόν μια και η κολγκέιτ βρέθηκε πολύ αργότερα, ήταν μια καθημερινή συνήθεια και απασχόληση το μάσημα της μαστίχας, γι’ αυτό και η μοναδική Χιώτικη ήταν περιζήτητη και ά, σιγά σιγά από τα χαρέμια πέρασε και στα λαϊκά στρώματα. Η μαστίχα εκτός από το μάσημα, χρησιμοποιείται και στην παρασκευή γλυκών, αλλά η χρήση της αυτή ενδιαφέρει κατ’ αποκλειστικότητα τους ζαχαροπλάστες, εμάς μας ενδιαφέρει μόνο η χρήση της για μάσημα. Είναι σκληρή η Χιώτικη μαστίχα, αλλά μαλακώνει με το μάσημα, κι’ όταν πια τη βαρεθούμε και την παρατήσουμε κάπου, ξανασκληραίνει με φανερά τα αποτυπώματα των δοντιών επάνω της και « ελαφρώς κεχρωσμένη» από τα υπόλοιπα της στοματικής κοιλότητας, κι’ όταν την ξαναθυμηθούμε, χλάπ τη βάζουμε στο στόμα να συνεχίσουμε το…μαρκάλισμα, έκτός κι’ αν τη δει κάποιος αφημένη και με μορφασμό αηδίας την πετάξει από το παράθυρο για να την πατήσει κανένας περαστικός και να την κουβαλήσει στο χαλί ή στα σκαλοπάτια. Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η μαστίχα Χιώτικη ή άλλη, είναι αποκλειστικά ιδιωτικής χρήσης, γιατί είναι μάλλον αδιανόητο να τη δανείσουμε σε κάποιον άλλο, εκτός αν αυτός ο άλλος είναι ο σύντροφος κι’ αυτό μόνο στις πρώτες δυο τρεις μέρες στο μήνα του…. μέλιτος, αλλά κι’ αυτό το λέω με μεγάλη επιφύλαξη. . .
Ο κόσμος λοιπόν πορεύτηκε (βολεύτηκε) με τη μαστίχα της Χίου και ικανοποίησε τις μασητικές του ανάγκες για πολλούς αιώνες, από την προ Ομήρου και προ …Τισσαφέρνη εποχή, μέχρι που ήρθαν οι Αμερικάνοι στην Ευρώπη και μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ, μας έφεραν και τις τσίχλες στρογγυλές και πολύχρωμες στην αρχή, μακρόστενες σε πακετάκια αργότερα, με πρώτη ύλη το αποχρωματισμένο και αρωματισμένο καουτσούκ, αυτό που χρησιμοποιήθηκε για πολλά χρόνια στην κατασκευή των ελαστικών για τα αυτοκίνητα και χρησιμοποιείται συνεχώς για τα εξαρτήματα του. . . οικογενειακού προγραμματισμού, -έτσι τα λέμε τώρα τα προφυλακτικά, με τέτοιες εκφράσεις πολιτισμένες. . .!!-
-Βέβαια και σ’ αυτόν τον τομέα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν βρει πρωτότυπους τρόπους αντισύλληψης, αλλά γι’ αυτό μια άλλη φορά, αρκεί να το θυμηθούμε, γιατί αν το αναλύσουμε κι’ αυτό θα ξεστρατίσουμε από το κυρίως θέμα της μαστίχας και θα γκρινιάξουν μερικοί, έχουμε χρόνο μπροστά μας να πούμε και γι’ αυτό, αλλά θα το πούμε πάλι, αυτές οι….παρακάμψεις που υπεισέρχονται στην πορεία της ανάπτυξης ενός θέματος, είναι σαν το τζατζίκι ή την ταραμοσαλάτα που συνοδεύουν το κυρίως πιάτο και τρώγονται λίγο λίγο για να νοστιμίσει το φαγητό, και συνεχίζουμε μ’ αυτήν την τσίχλα που τη μάθαμε για τα καλά, μπήκε στη ζωή μας εδώ και χρόνια, έγινε συνήθεια. Και ως συνήθεια δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι αξιοκατάκριτη εφόσον δεν ενοχλεί τους μη μασούντες, αλλά από τη στιγμή που γίνεται ενόχληση, τα πράγματα αλλάζουν. Κατ’ αρχάς (βασικά που λένε μερικοί και χλάτς χλουτς μασούν την τσίχλα τους), αυτή η μαστίχα της επικεφαλίδας και η τσίχλα, προσφέρονται για όλους, αλλά για μερικές ηλικίες και κατηγορίες ανθρώπων, αποκλείεται η χρήση και η απόλαυσή της. Δε δίνουμε στα μωρά τσίχλες γιατί κινδυνεύουν να πνιγούν και δεν μπορούν να την απολαύσουν οι φέροντες τεχνητή οδοντοστοιχία, γιατί κολλάει πάνω στα ξένα δόντια και με το πρώτο μάσημα ξεφεύγει η μασέλα και μια μασέλα εκτός….γηπέδου πασαλειμμένη μάλιστα με τσίχλα δεν είναι και το ωραιότερο ως θέαμα. Να, τώρα, το ένα φέρνει το άλλο και οι ανήκοντες στην παραπάνω κατηγορία, δεν μπορούν επίσης να απολαύσουν τα σύκα γενικώς ξερά και φρέσκα, τα κουλούρια με σουσάμι και άλλους καρπούς με μικρά σπόρια που χώνονται και πληγώνουν τα ούλα και όσο για το λουκούμι τώρα οι γνώμες των ειδικών διίστανται, άλλοι λένε ότι μπορούν να το φαν οι γέροι, άλλοι διαφωνούν, τέλος πάντων όμως υπάρχει εκείνο το καλαμπούρι με τη γριά που της πρότειναν λέει, να διαλέξει λέει ανάμεσα σ’ ένα λουκούμι και σε κάτι άλλο που δε γράφεται αλλά ευκόλως εννοείται, κι’ εκείνη απάντησε « Μ’ τι να του κάνου του λουκούμ’ πιδί μ’, σάματι έχου δόdια;» κλείνει κι’ αυτή η παρένθεση και ξαναμπαίνουμε στο θέμα. Είναι δικαίωμα του καθενός να μασάει περπατώντας από τσίχλα μέχρι ότι θέλει, αρκεί να μη προσφέρει άσχημο θέαμα και ιδίως να μη μας υποχρεώνει να κουβαλήσουμε αυτήν την τσίχλα στο σπίτι μας ,αυτήν την τσίχλα που πέταξε αδιάντροπα στο δρόμο, γιατί ενώ γενικά μας ευχαριστεί να τη μασούμε, όταν τη βαρεθούμε καταντάει πρόβλημα, δεν μπαίνει και στην τσέπη, και κοιτούμε να τη ξεφορτωθούμε φτύνοντάς την στο δρόμο, ή κολλώντας την στο παγκάκι του Δήμου, στο κάθισμα της πλατείας ή στο κάτω μέρος του τραπεζιού εκεί που καθόμαστε και απολαμβάνουμε τον καφέ μας με τη συντροφιά φίλων και γνωστών ντυμένοι με τα καλά μας και φορώντας μπόλικη αξιοπρέπεια που δεν επιτρέπουμε σε κανένα να την αμφισβητήσει. Αυτή την κίνηση όμως που βαθμολογικά μας κατατάσσει στα μάτια των άλλων πολύ χαμηλά, δεν την κάνουμε στο σπίτι μας , δεν πετάμε την τσίχλα στο πάτωμα, ούτε την κολλάμε στο περβάζι και στο μπαλκόνι, γιατί αυτά είναι δικά μας και θα τα καθαρίσουμε εμείς, εμάς θα ενοχλήσουν…… Είναι και ζήτημα αγωγής όμως κι’ από κει ξεκινούν όλα, τους καλούς τρόπους τους μαθαίνουμε από την παιδική ηλικία κι’ όταν βλέπουμε τη μαμά να πετάει τη σακούλα στο δρόμο ή να φτύνει την τσίχλα της στη μέση της πλατείας, δεν μπορεί, θα κάνουμε κι’ εμείς το ίδιο, αφού το μάθημα που πήραμε αυτό μας δίδαξε και πάει, δε διορθώνεται. . . Έχουν γεμίσει τα πεζοδρόμια και οι πλατείες από μασημένες πατημένες τσίχλες διαφόρων αποχρώσεων που για όλους είναι ένα αηδιαστικό θέαμα, μια απαράδεκτη κατάσταση που δε λέει να διορθωθεί, γιατί, είπαμε, λείπει η αγωγή, λείπουν οι καλοί τρόποι, οι οποίοι καλοί τρόποι δεν είναι επακόλουθο ούτε της υψηλής βαθμολογίας στο σχολείο, ούτε του υψηλού εισοδήματος, αλλά το αποτέλεσμα της σωστής αγωγής. Το κακό έχει παραγίνει και διαβάζω ότι ο Δήμαρχος της Σιγκαπούρης, απαγόρεψε λέει το μάσημα της τσίχλας σε δημόσιους χώρους, γιατί λέει, ξοδεύει πολλά εκατομμύρια για να καθαρίσει τους δρόμους και τις πλατείες από το σιχαμερό θέαμα που παρουσιάζουν λέει…. Τώρα τι την κάνουν την τσίχλα οι λαθρομασούντες Σιγκαπουριανοί όταν πλησιάζει ο αρμόδιος τσιχλοελεγκτής (άκου ειδικότητα. . .!!) δεν αναφέρει το δημοσίευμα, αλλά υποθέτω ότι την καταπίνουν στα γρήγορα και εξέρχεται έτσι δια της φυσικής οδού. . .
-Τέλος πάντων όμως όπως και να το πούμε, είναι αηδιαστικό αυτό που συμβαίνει και θα πρέπει να συμμαζευτούμε γιατί δεν είναι σωστό και πρέπον να ξοδεύονται τεράστια ποσά για την αναβάθμιση του περιβάλλοντος στις πόλεις μας και να βλέπουμε δρόμους και δημόσιους χώρους στρωμένους με πατημένες τσίχλες που το καλοκαίρι ιδίως λιώνουν με τη ζέστη κι’ άμα τις πατήσουμε κρέμονται στα παπούτσια μας και μας ακολουθούν κι΄αυτό, εξαιτίας του ανάγωγου για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερο χαρακτηρισμό,που σκέφτεται, τι με νοιάζει δικιά μου είναι η πλατεία, ή που μάλλον δε σκέφτεται καθόλου. Αν όμως ανατρέξουμε στους κανόνες καλής συμπεριφοράς και ανατροφής στους κανόνες των λεπτών και ευγενικών τρόπων όπως τους εννοούμε οι περισσότεροι, δε νομίζετε ότι και μόνο το μάσημα της τσίχλας στο δρόμο ή σε δημόσιο χώρο, δείχνει έλλειψη και λεπτότητας και απουσία σωστής αγωγής, δείχνει ότι δεν ταιριάζει μ’ αυτό το κλασσικό «πρέπει» που η κάθε γενιά προσπαθεί ν’ αφήσει στην άλλη; Αισθανόμαστε άνετα όταν μας συναντήσει φίλος ή γνωστός κι’ εμείς μασούμε τσίχλα; Στο χαιρετισμό του γνωστού στο δρόμο, γιατί προσπαθούμε να μιλήσουμε χωρίς να φανεί ότι κάτι έχουμε στο στόμα μας; Δε δείχνει ενοχή αυτό; Ποιος θα πει στις κυρίες και στους κυρίους ότι μέσα στην εκκλησία και μάλιστα κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας ή μίας τελετής δε μασούμε τσίχλα; Ότι στη διάρκεια του μαθήματος μέσα στην τάξη του σχολείου, την αποχή από το μάσημα της τσίχλας την εφαρμόζουν πρώτοι οι διδάσκοντες; Ακόμα και αρχηγός κόμματος συνελήφθη από την κάμερα εκτός βουλής, να μασάει τσίχλα σε τόπο στον οποίο βρισκόταν η ηγεσία όλων των εξουσιών της χώρας.. .
Σκεφθήκαμε ποτέ ότι υποτιμούμε και προσβάλλουμε την προσωπικότητα του απέναντί μας μιλώντας του ή απλώς βλέποντάς τον μασώντας την τσίχλα μας; Θα μιλούσαμε στον προϊστάμενό μας μασώντας τσίχλα; Τότε γιατί το κάνουμε όταν εξυπηρετούμε κάποιον ή σε τράπεζα εργαζόμαστε, σε δημόσια υπηρεσία ή στο ταμείο του σουπερμάρκετ, ως σερβιτόροι, δάσκαλοι ή γιατροί; Αμ εκείνο το μάσημα της τσίχλας από μερικές κυρίες έτυχε να το δείτε ποτέ; Οι κυρίες λοιπόν, για να μη φύγει το κραγιόν και πάρει τον κατήφορο ένθεν και ένθεν των χειλέων και δείξει ως έγχρωμος κινέζικος μύσταξ, μασούν φροντίζοντας να μην ακουμπούν τα χείλη τους, ή, για να μην παρουσιάζουν άσχημο θέαμα μασώντας με ανοιχτό στόμα, το κάνουν μόνο με τα μπροστινά δόντια, που κι’ αυτό δεν είναι ότι καλύτερο να το βλέπεις και κάποιος θα πρέπει να μιλήσει, αλλά ποιος; Αν τύχει και διαβάσουν όλα αυτά, ίσως κάτι να γίνει, αλλιώς. .
-Έτυχε λοιπόν ένα βράδυ να βγούμε για φαγητό και όλα καλά, μέχρι που απέναντί μας στρώθηκε μια παρέα τριών γνωστών μας ζευγαριών με κυρίες καλοντυμένες και με κείνον τον αέρα του νεόπλουτου μικρομεσαίου, του 20% όπως τους λέμε αυτούς που κλέβουν τον ΦΠΑ μη κόβοντας αποδείξεις, κι’ είναι τραγικό να σκεφτείς ότι πληρώνοντας ας πούμε εκατό Ευρω σ’ ένα μαγαζί που δεν δίνει απόδειξη , αυτομάτως στο νόμιμο κέρδος του προσθέτει (κλέβει) κι’ άλλα είκοσι Ευρώ, όσος είναι ο έρημος ο ΦΠΑ που δεν καταβάλλει, (κλείνει η παρένθεση). Οι κυρίες λοιπόν, μόλις θρονιάστηκαν στις πλαστική καρέκλες, έριξαν και μια ματιά κυκλικά για να δουν αν οι υπόλοιποι πελάτες είναι της . . . τάξης τους και το περιβάλλον είναι κατάλληλο και αντάξιο της ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους. Και λέω « θρονιάστηκαν» γιατί το εκτόπισμά τους συνήθως είναι ανάλογο του νεοπλουτισμού τους και φαίνεται καθαρά η ανακούφισή τους μόλις βολευτούν γιατί το υπέρβαρο μεταβιβάζεται από τα πόδια τους στην πλαστική καρέκλα. Στήθηκαν οι κυρίες, ως συνήθως με θέα προς όλο το μαγαζί μασώντας τις τσίχλες τους με τον τρόπο που είπαμε, χωρίς ν’ ακουμπούν τα χείλια τους και συγχρόνως άναψαν και τσιγάρο από κείνα τα λιανά και μακριά τσιγάρα τα καμωμένα ειδικά για δεσποινίδες και κυρίες του καλού(;) κόσμου, γύρω στα σαράντα οι κυρίες να εκτοξεύουν τον καπνό προς το ταβάνι τεντώνοντας λοξά και με μαεστρία το κάτω χείλος προς τα έξω. Ήρθαν τα τζατζίκια και τα υπόλοιπα και τότε συνέβη το αναπάντεχο. Έσβησαν τα τσιγαρίλος οι κυρίες και κόλλησαν την τσίχλα τους στο πιάτο και μετά το φαγητό, οι ίδιες καθωσπρέπει( ; ) κυρίες ξαναπήραν τις μασημένες τσίχλες και τις μασούσαν καπνίζοντας, και μετά εμείς φύγαμε, αλλά οι τσιχλομασούσες και φουγαρηδόν καπνίζουσες κυρίες μετά των συνοδών τους έμειναν εκεί συνεχίζοντας την παράδοση μαθημάτων καλής συμπεριφοράς και ευπρέπειας στους εναπομείναντες πελάτες και μετά, δεν έχει μετά, μένει μόνο να πεις και τι να πεις. . .δεν έχεις τίποτα να πεις, παρά μόνο να σκεφτείς περίλυπος ότι είναι μερικά πράγματα που δε χωνεύονται με τίποτα, που δεν μπορεί να τα κρύψει το ακριβό μοδάτο ρούχο, και το πανάκριβο αυτοκίνητο, «επειδής» και γενικά, η υποδομή είναι «πτωχή».
-Αλλά για να τελειώνουμε κάποτε, τσίχλες δε μασούν μόνο στο δρόμο, μασούν και στη διάρκεια θεατρικών παραστάσεων και σε κάθε είδους καλλιτεχνικές εκδηλώσεις μηδέ των συναυλιών της . . καμεράτας εξαιρουμένων που σ’ αυτές, υποτίθεται ότι το ακροατήριο είναι περισσότερο καλλιεργημένο και για να σας φύγει η απορία, ρωτήστε τις καθαρίστριες των χώρων αυτών να σας πουν πόσες τσίχλες ξεκολλούν μετά από κάθε παράσταση. . . .!!!
-Κι’ εδώ, θα παρακαλούσα ιδίως τις κυρίες, να σταθούν μπροστά στον καθρέφτη μασώντας την τσίχλα τους, χωρίς την παρουσία άλλου προσώπου και μάλιστα να προσπαθήσουν να μιλήσουν μασώντας. Είμαι σίγουρος ότι το θέαμα θα τις συνεφέρει, εκτός και αν η περίπτωσή τους είναι πλέον . . . ανίατη και η κατάστασή τους μη αναστρέψιμη. . . .οπότε. . . κουνάς την κεφαλήν περίλυπος και δε λες τίποτα. . . .αλά η προσωπική μου άποψη, είναι ότι, οι πραγματικές ΚΥΡΙΕΣ, δε μασούν τσίχλα ούτε στο δρόμο, ούτε στη δουλειά.
Αυτά και κάθε αντίθετη άποψη συζητήσιμη, αλλά η συζήτηση χωρίς τσίχλα. . . .Και πάλι χαιρετίσματα, αλλά μόνο σε όσους συμφωνούν με τα παραπάνω. . .στους άλλους, αφού καταπιούν την τσίχλα τους. . .
Με αγάπη ,Βαγγέλης Μαυροδής
Και η ηλεκτρονική διεύθυνση, vagelis_mavrodis@yahoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου