Φυλετικές Διακρίσεις.

Λάθος καταλάβατε, δε θα μιλήσουμε για τις διακρίσεις που  υπάρχουν μεταξύ των φυλών, άσπρων, μαύρων, κίτρινων και λοιπών, ούτε και για τις μεγάλες ή μικρές φυλετικές διαφορές και διακρίσεις μεταξύ των κατοικούντων το κέντρο, και τα βόρεια ή νότια προάστια, γηγενών –με περγαμηνές ή άνευ- και επήλυδων,

πλουσίων και πενήτων, φτωχομεσαίων και φοροδιαφευγόντων, αλλά ούτε και θα θίξουμε το επίκαιρο θέμα για τους  ξένους φουκαράδες, τους συμπαθείς έγχρωμους, μαύρους και  μαυριδερούς, που κουβαλούν την  πραμάτεια και την απελπισία τους  φοβισμένοι, εκλιπαρώντας για βοήθεια, ή έστω για ένα βλέμμα ανθρωπιάς. Αυτά είναι θέματα τα οποία απασχολούν συνήθως προεκλογικά, τους  ειδικούς στα ανώτερα κλιμάκια, εκεί που συσκέπτονται χωρίς να σκέπτονται, (ή μάλλον σκέπτονται, αλλά το κάνουν κατά πως θέλουν και τους επιβάλλουν οι αθέατοι λίγοι,  οι πολύ ψηλά ιστάμενοι) εκεί που γράφουν υπερωρίες και εισπράττουν έξοδα παράστασης, χωρίς να παίρνουν ποτέ αποφάσεις, αλλά και όταν τις πάρουν, η πραγματικότητα τους έχει ξεπεράσει και οι προτάσεις τους απλώς μένουν σε κάποια πρακτικά, τα οποία είναι αμφίβολο αν ποτέ θα  καθαρογραφούν, αλλά μελλοντικά, σίγουρα θα δώσουν. . .δουλειά σε κάποιους ετεροχρονισμένους και . . . αναδρομικούς ιστορικούς ερευνητές, οι οποίοι θα βγάλουν συμπεράσματα όταν δε θα χρειάζονται σε κανένα, και άντε πάλι απ’ την αρχή. .  .

Εδώ, στο παρόν . . . πόνημα, θα αναφερθούμε  στις διακρίσεις που ακόμα και σήμερα συναντούμε και οι οποίες σε περασμένες εποχές ήταν πιο έντονες. Εδώ θα πούμε  για τις διακρίσεις  μεταξύ των φύλων, για τις διακρίσεις μεταξύ κοριτσιών και αγοριών, θα αναφερθούμε στην  παλάντζα που έγερνε και ακόμα γίνει υπέρ των αγοριών.

Αρχίζουμε λοιπόν, κι’ αν κάπου ξεφύγουμε, το χούι μας είναι αυτό και εύκολα δεν κόβεται, αλλά στο τέλος το μήνυμα θα βγει και το «ζμί» θα είναι νοστιμότερο. . . 

-Όπως είναι γνωστό  λοιπόν,  ανέκαθεν οι περισσότεροι πατεράδες ήθελαν και ακόμα θέλουν, το πρώτο τους παιδί ντε και καλά, να είναι αγόρι.

Και ως αντίβαρο αυτής της επιθυμίας  για να μην πούμε της απαίτησης των αντρών, οι γυναίκες έβγαλαν και καθιέρωσαν αυτό το ωραίο  που λέγεται και ακούγεται, ότι «της καλομάνας το παιδί, το πρώτο είναι κορίτσι»,αλλά μάλλον  τόβγαλαν αυτό για να παρηγοριούνται οι ίδιες….

Έτσι λοιπόν  στο χωριό μου το Νεοχώρι και σε  όλη τη  Χαλκιδική, άκουγε κανείς την ίδια στερεότυπη  στιχομυθία μεταξύ των  γυναικών, όταν από τα μπαλκόνια αντάλλασσαν την καλημέρα, κι’ άκουγες να λέει η μια στην άλλη  «Εμαθις Μαρίγια; Η Λουλούδου  τ’ Απουστόλ’ ξιλιυτιρώθκι, έκανι πιδούδ’» και απαντούσε η απέναντι « Αdι, άdι να  τζήσ’, να τζήσ’ . . καλουρίζκου ».

Σε άλλη περίπτωση  ας πούμε στην παρακάτω γειτονιά, δινόταν  η πληροφορία  πάλι για γεννητούρια αλλά αυτή τη φορά  το γεννηθέν δεν ήταν πιδούδ’ (αγόρι), ήταν κορίτσι και  «Μαρή Φιβρουνίααα, έμαθις; Η Ξάφου (Χρυσαφένια) τ’ Δημητρού  γένσι». –

-Μ’ τι μαρ’ έκανι;

-Κουρτσούδ’ κουρτσούδ’. Και η δεχθείσα την πρωινή πληροφορία  περί ξιλιυτιρώματος της Ξάφους,  με μισό χαμόγελο και  με σημασία που έκρυβε μια πίκρα μαζί και μια χαρά δικαίωσης θα λέγαμε  για το……αυγάτισμα του φύλου, απαντούσε.

-Α…να τζήσ’ να τζήσ’. . . άdι, άdι (άντε, άντε), δε βλάβ’ θα κάν’ κι πιδούδ’, θα κάνει και αγόρι δηλαδή, να μη στενοχωριέται, θα ξεπλυθεί  η ντροπή του κοριτσιού, θα βγει  και τόνομα του πεθερού  να ρίξει τη λίρα στα βαφτίσια και «να τάξ’ κι κανέ χουράφ’».

-Από πότε έμεινε αυτό ποιος ξέρει….να μη θέλουν  οι πατεράδες  τα κορίτσια, λες  και φταίει η γυναίκα που τα γεννάει, λες και η φύση  επηρεάζεται από τα αρσινκοβότανα  και  διάφορα άλλα μαντζούνια.

- Η φύση κάνει τη δουλειά της σύμφωνα με τους νόμους της και διαιωνίζει το κάθε είδος  μεταφέροντας στα νέα πλάσματα,  τα χαρακτηριστικά των γεννητόρων και των προγόνων τους, καλά και άσχημα.

-Υπάρχουν όμως δυστυχώς και σήμερα περιπτώσεις, σπάνιες βέβαια, που ο πατέρας  δεν πηγαίνει στην κλινική  να δει το παιδί του γιατί λέει . . . δεν είναι  αγόρι…!! Και μερικοί δε μιλιούνται ενώ άλλοι το ρίχνουν στα. . .ρακιά. .

Αργότερα βέβαια  τούς περνάει ο θυμός και δέχονται την κατάσταση, αλλά  ο καημός αργεί να φύγει, πέφτουν και οι συγγενείς  δίπλα τους άντε και ακόμα καμπόσα ρακιά, και το γινάτι παίρνει τέλος, τουλάχιστον έτσι  φαίνεται.

-Κι’ ενώ ο οργισθείς πατήρ του νεογέννητου κοριτσιού αγαπάει τη δική του μάννα, φτάνει να μη θέλει να δει  τη γυναίκα του επειδή δε γέννησε αγόρι. .  .Μυστήρια πράγματα  που φτάνουν ως την εποχή του ανθρώπου-κυνηγού, ο οποίος ήθελε  άντρες  για κυνήγι και για πλιάτσικο, απαραίτητα και τα δυο στην εποχή του για την επιβίωση της οικογένειας και της φατρίας.

Σήμερα όμως, ύστερα από τόσους αγώνες για την πολιτισμική ανόρθωση του ανθρώπινου είδους, για την απαλλαγή του από βάρβαρες συνήθειες, με τόση καλλιέργεια, με επιστήμες και τέχνες, με τόσες ευχές και παραινέσεις για ημέρωμα του ανθρώπου και να βλέπουμε θυμωμένο τον πατέρα επειδή απόκτησε κορίτσι; Μήπως η καλλιέργεια γίνεται στραβά; Μήπως θα χρειαστεί να περάσουν ακόμα μερικές εκατοντάδες χρόνια για να στρώσουμε και να δεχτούμε ως τετελεσμένο γεγονός την ισορροπία της φύσης και την ισοτιμία των ανθρώπων; Και θα προλάβουμε; Θα προκάνουμε; Μήπως η επιθυμία για αγόρι δεν είναι μόνο του πατέρα αλλά και της Μάνας  που κρυφά εύχεται το ίδιο; Γιατί, πώς εξηγείται  εκείνο το, « Μαρία, σήκω να φέρεις νερό στο Γιώργο…» κι’ ο κάθε υιός Γεώργιος στρογγυλοκαθισμένος απαιτεί να τον υπηρετεί η αδερφή με την προτροπή και τη συναίνεση της Μάνας. .  .που κρυφά τον καμαρώνει;

Μήπως λέω η ανισότητα καλλιεργείται και ξεκινάει μέσα από την οικογένεια; Κι’ όταν στις σχολικές εκδρομές παίζαμε το λύκο και τ’ αρνιά, γιατί ο δάσκαλος από τη μεριά των λύκων έβαζε  μόνο τ’ αγόρια; Η δεν τάβαζε ο δάσκαλος και ξεχώριζαν από μόνα τους;

-Αν  ψάξουμε στο αλφαβητάριο της πρώτης δημοτικού που  εγκρίθηκε και χρησιμοποιήθηκε για τη διδασκαλία της γλώσσας στη δεκαετία το 1960,θα δούμε ότι ο διαχωρισμός των δύο φύλων γίνεται και προβάλλεται καθαρά και σκόπιμα, και η σκοπιμότητα είναι φανερή, αφού  η κυκλοφορία όλων των  σχολικών βιβλίων ελέγχεται  και ελεγχόταν πάντοτε από την πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, αλά και από άλλα κέντρα, μήπως υπεισέλθουν κενά δαιμόνια.. .

-Το βιβλίο αρχίζει με την  παρουσίαση της  κλασσικής ελληνικής οικογένειας σε ωραίο χαρακτικό. Γιορτινή  η παρουσία όλων των μελών με απόντα μόνο τον παππού  του οποίου βλέπουμε τη φωτογραφία  στον τοίχο, μακαρίτης πια, αλλιώς δε θα μπορούσε να απουσιάζει. Είναι όλοι τους καθιστοί με τα καλά τους, σκούρη η φορεσιά της γιαγιάς που πενθεί, όλες οι γιαγιές για κάποιον πενθούν πάντα, με τη σκούρη φορεσιά και το τσεμπέρι μπαίνουν στο περιθώριο και περιορίζονται στον άχαρο ρόλο του λίγο απ’ όλα, μπάλωμα, μαγείρεμα, φροντίδα των παιδιών όσο το αντρόγυνο ασχολείται με τις γεωργικές δουλειές στα χωράφια  ή στα ζώα. Στο χαρακτικό βλέπουμε τον πατέρα  να κρατάει προστατευτικά από τους ώμους  το γιο, καμαρωτός ο πατέρας  με το γιο που  στέκεται δίπλα του, αγκαλιάζοντας την πολύχρωμη  μπάλα, καθαρά αγορίστικο παιχνίδι.  

-Δίπλα στον πατέρα και αρχηγό της οικογένειας, καθιστή η μητέρα του και γιαγιά, που κρατάει στην αγκαλιά της το μικρότερο κορίτσι της οικογένειας. Τα παιδιά της οικογένειας είναι τέσσερα, τρία κορίτσια κι’ ένα  αγόρι, η οικογένεια είναι η χαρακτηριστική της δεκαετίας του ’60 με τα τέσσερα παιδιά. Κοντά στη γιαγιά όρθια η μεγάλη εγγονή  με τις κοτσίδες,το δεύτερο παιδί της οικογένειας  και  παραπέρα στην άλλη άκρη καθιστή η Μητέρα με σταυρωμένα χέρια, χωρίς ρολόγια αλυσίδες και δαχτυλίδια, με τα μαλλιά μαζεμένα πίσω και  ψηλά  και το χαμόγελο της τρυφερότητας και της καλοσύνης, κοντά και κάτω από το βλέμμα της φωτογραφίας των πεθερικών που κρέμεται πίσω της στον τοίχο, η «νύφη» που ανασταίνει την οικογένεια τη δική της και  υπηρετεί τα πεθερικά δια βίου….Και δίπλα στη Μητέρα, καθιστή η άλλη θυγατέρα με την κούκλα  αγκαλιά και το φιόγκο στα μαλλιά. Η οικογένεια κάθεται στο σαλόνι του σπιτιού  με την πολύχρωμη κουρελού στα πόδια και φόντο το παράθυρο με τις γλάστρες του βασιλικού και της σκουλαρικιάς. Τα καθίσματα είναι τύπου Βιέννης  με  ψάθα τα οποία μαζί με τη συσκευή του υγραερίου και το ραδιόφωνο μπαταρίας, αποτέλεσαν την εισαγωγή της προόδου στα αγροτικά νοικοκυριά  της δεκαετίας του ’60. Έτσι παρουσιάζεται στο χαρακτικό του σχολικού βιβλίου η ελληνική οικογένεια του τότε.

Οι οικογενειακές φωτογραφίες που υπάρχουν από την εποχή εκείνη είναι βγαλμένες στην αυλή του σπιτιού συνήθως, με φόντο τους φοίνικες στο πανί που άπλωνε πίσω τους ο φωτογράφος, στήνοντας τη φωτογραφική μηχανή με τον τρίποδα και τη μαύρη κουκούλα. Είναι  χαρακτηριστικό της εποχής, ο γιος να είναι δίπλα στον πατέρα  κι’ από σεβασμό ο παππούς και η γιαγιά στη μέση, αλλά  η μητέρα, η νύφη, πάντα στην άκρη. Και  στις φωτογραφίες όμως των ζευγαριών στις προηγούμενες εποχές, είτε νυφιάτικες ή άλλες, συνήθως ο σύζυγος  παρουσιάζεται καθιστός με το ένα πόδι πάνω στ’ άλλο και η σύζυγος όρθια δίπλα του σεμνή και ταπεινή. Δεν είδα φωτογραφία  αντρόγυνου και με τους δύο συζύγους όρθιους  και ποτέ  να κοιτάζει ο ένας τον άλλο, και αν παρατηρήσετε τις οικογενειακές φωτογραφίες θα δείτε ότι η γυναίκα δεν κοιτάζει ούτε το φακό. Κι’ όταν  τέτοιες σκηνές  τις παρουσιάζεις στα μικρά παιδιά  είτε σε σχολικό βιβλίο είναι, είτε σε φωτογραφία σε κορνίζα ή στο τζάκι, το κάνεις συνειδητά για να αποτυπωθεί και να μείνει.

-Στις μέσα σελίδες το βιβλίο παρουσιάζει τη μικρή μαθήτρια την Άννα  να κρατάει   τον έλεγχο που γράφει «Άριστα» και να τρέχει να τον δείξει στους γονείς της. Κι’ αυτό όμως στις μέσα σελίδες. Η τελευταία σελίδα του βιβλίου, στο εξώφυλλο, δείχνει  ένα αγόρι να κρατάει τον έλεγχο που γράφει «Άριστα» και να τρέχει κι’ αυτό να τον δείξει. Άραγε επιλογή της εσωτερικής σελίδας για το κορίτσι και της τελευταίας πολύχρωμης για το αγόρι να είναι τυχαία; Δεν μπορεί παρά από κάπου να  είχαν δοθεί οι  σχετικές κατευθύνσεις για να πάρει το βιβλίο αυτή τη μορφή και να στείλει τα ανάλογα μηνύματα.

Γράφτηκαν πολλά  πάνω σ’ αυτό το θέμα, της μορφής και της ύλης των εκπαιδευτικών βιβλίων που δε θα λέγαμε τίποτα το καινούργιο και υπάρχουν άλλοι αρμοδιότεροι να εκφέρουν γνώμη. Οι εποχές τότε ήταν τέτοιες  που οι άνθρωποι έπρεπε να διαπαιδαγωγηθούν εξ απαλών ονύχων  προς μία κατεύθυνση, να διατηρηθεί η κοινωνική δομή με το «έτσι είναι»  με το «μη μιλάς» και με το «αυτά δεν είναι για σένα, μην ανακατώνεσαι»,αλλά αυτά που δεν ήταν για σένα  επιτρεπόταν σε κάποιους άλλους  και η διαφορά έπρεπε να υπάρχει, όπως υπάρχει και σήμερα αλλά πάμε να ξεφύγουμε πάλι. . .Το κορίτσι ήταν σε δεύτερη μοίρα παντού  ιδίως στα χωριά και ήταν αδιανόητο να μάθει γράμματα το κορίτσι απ’ το χωριό, να προχωρήσει πέρα από το δημοτικό σχολείο, αυτά ήταν μόνο για αγόρια και όχι βέβαια για όλα.

-Αν ψάξει κανείς τα μαθητικά μητρώα στα Γυμνάσια της εποχής πριν από το 1960 θα διαπιστώσει ότι «εις την αγνήν ύπαιθρον χώραν», η διαφορά  μεταξύ  αγοριών και κοριτσιών που φοιτούσαν σ’ αυτά ήταν πάρα πολύ μεγάλη υπέρ των αγοριών και στα περισσότερα χωριά, δεν       υπήρχε ούτε ένα κορίτσι στο τότε Γυμνάσιο. Στις πόλεις βέβαια ήταν αλλιώς τα πράγματα, είχαν τα Γυμνάσια μέσα στα πόδια τους και το ποσοστό των κοριτσιών που φοιτούσαν  ήταν  ασύγκριτα μεγαλύτερο απ’ αυτό  των απομονωμένων χωριών της επαρχίας.

-Τα Γυμνάσια των πόλεων  μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’60, δεν ήταν Μικτά, και χωρίζονταν σε Αρρένων και  Θηλέων, χώρια τα αγόρια από τα κορίτσια, έτσι ήταν νομοθετημένο από την πολιτεία. Τώρα, τι είδους  εγκέφαλοι και με ποια σκέψη τόκαναν αυτό, τρέχα γύρευε, αλλά πάλι όλο και κάποιες σκοπιμότητες υπήρχαν, διπλά κτίρια, διπλοί προϊστάμενοι, διπλά και τα έξοδα βέβαια, αλλά η  εθνική ηθική μοναδική και. . .ακεραία….!!!

-Στα επαρχιακά όμως Γυμνάσια  φοιτούσαμε αναμίξ αγόρια και κορίτσια. Φαίνεται ότι οι υπεύθυνοι της Πολιτειακής Ηθικής που υπόγραφαν τις  αποφάσεις και τις εγκυκλίους, εκείνο το είδος των αγκυλωμένων εγκεφάλων της εποχής «τού ευπειθεστάτου αιτούντος» και  του «Πιστοποιητικού Κοινωνικών Φρονημάτων» άνευ του οποίου κλπ κλπ, εκείνοι οι τιμητές της κατευθυνόμενης ηθικής, φαίνεται ότι  περιόριζαν το ενδιαφέρον τους στα παιδιά  των πόλεων, εκεί που σπούδαζαν και τα δικά τους, και δεν τους ενδιέφερε και τόσο  η ηθική των επαρχιωτών-χωριατών, ή μπορεί να σκέφτοταν και  πονηρά, σου λέει  χωριάτες είναι, ας είναι από μικροί μαζί για να γνωρίζονται και να εξασφαλίσουμε αργότερα το σίγουρο γεννοβόλημα, ποιος ξέρει πώς σκέφτηκε ο τότε  γενικός διευθυντής  του Υπουργείου της Εθνικής Παιδείας και Ηθικής και υπόγραψε την εγκύκλιο, και σίγουρα δεν το σκέφτηκε μόνος του.   

Ευτυχώς που κράτησαν τα Δημοτικά Σχολεία μικτά, γιατί φαίνεται πως έκριναν ότι  εκεί δεν κινδύνευε η Εθνική Ηθική, έλα όμως που είδαμε τώρα τελευταία σε υπερπόντια μεγάλη χώρα, να οδηγείται στο δικαστήριο εξάχρονος μαθητής για. . .σεξουαλική παρενόχληση  λέει, συμμαθήτριάς του…..!! Άκου πράματα. . . !!

Και για να τελειώνουμε κάποτε χωρίς να εξαντληθεί το θέμα, πού τα βρήκαν  αυτά τα μικρά ονόματα των παιδιών  και τ’ αράδιασαν  στο  αναγνωστικό εκείνης της εποχής; Μήπως έβαλαν οι συγγραφείς τα δικά τους ονόματα; Άκουσον άκουσον, έβαλαν μικρά ονόματα παιδιών, όπως Ασβεστάς, Σγουρός, Γκίκας  και ….Βασδέκη  όνομα κοριτσιού. Άκου Βασδέκη….!!! Τέλος πάντων αν υπάρχει και τέτοιο όνομα  κοριτσιού,  καλότχνοι (1)  να είναι οι γονείς και   γερή νάναι η Μάννα,   «να τζήσ’ κι δε βλάβ, θα κάν’ κι πιδούδ’».

 Και όσο για το περίφημο «αρσινκουβότανου» το γνωστό -ως όνομα μόνο- και στους κατοίκους των πόλεων ως σερνικοβότανο, δεν είναι παρά ο μικρός βολβός  μιας ποικιλίας ορχιδέας την οποία στο χωριό μας το μωβ λουλούδι που βγάζει, το λέμε  Ζγκρουβόδ’ (άκου όνομα !! εύηχο έ; τέλος πάντων όμως έτσι το λέμε, τι να κάνουμε, κι’ ας το καταγράψουν οι ειδικοί για να . . . μείνει, να μη ξεχαστεί γιατί , με τέτοια αλληλουχία συμφώνων θα ήταν κρίμα να χαθεί η  γλωσσική . .  .αρμονία , πού να τα ξαναβρείς αυτά όλα μαζί, Ζ, Γκ, Ρ, Β, Δ και όλο μαζί Ζγκρβδ   τι να πεις, τέλειο, αλλά στο χωριό άρχισαν ήδη οι διεργασίες για την αλλαγή του ονόματος, και μάλλον οι περισσότεροι κλίνουν προς την επιστημονική του ονομασία, αλλά όχι όμως όπως την γράφουν οι  . . . ουρολόγοι στις συνταγές, αλλά όπως την ξέρουμε και τη λέμε στο χωριό. . .

Ο  βολβός αυτός όμως( από τον οποίο γίνεται το σαλέπι), έχει  μια σκανδαλιστική ιδιαιτερότητα, έχει ένα περίεργο σχήμα, ολίγον –τι ολίγον δηλαδή που είναι ίδιος με τα τέτοια τού.. .. Καράμπελα σε μικρογραφία-, και για να διευκολυνθεί ο αγαπητός αναγνώστης και να μη χαθεί σε δαιδαλώδεις σκέψεις και αναζητήσεις, λέμε ότι ο θυμόσοφος λαός,  μερικά πράγματα τα λέει «συγκεκαλυμμένα» αλλά αυτή η φραστική «συγκάλυψη» τα ξεσκεπάζει ακόμα περισσότερο, και  τα περί «Καράμπελα» δεν είναι τίποτα άλλο από κείνο που ακούγεται σε μερικά μέρη, όταν λέει κάποιος ασυναρτησίες και ακούς να σχολιάζει ένας, και να λέει . . . «Τα τέτοια του Καράμπελα και τ’ απ’ αυτό της Χάιδως» κι’ όποιος γνωρίζει λεπτομέρειες να τις καταθέσει να μάθουμε κι’ εμείς.

 Είναι μικρός βέβαια ο βολβός και . . .σπανός, (σσσστ. . . !!!) αλλά κάπως μακρόστενος, με μια χωρίστρα από πάνω προς τα κάτω και μοιάζει ακριβώς με τους  όρχεις όταν τους βλέπουμε σε. . . πρόοψη όπως λεν οι αρχιτέκτονες( και να γιατί . .  .χρειάζονται κι’ αυτές οι επιστήμες, για να μας μαθαίνουν να λέμε τέτοιες εκφράσεις ..  .!!) και για το λόγο αυτό άλλωστε η επιστήμη βάφτισε το πολυετές αυτό ποώδες φυτό, ή μάλλον το λουλούδι του μόνο, και το ονόμασε πολύ σωστά  ορχιδέα, από το σχήμα του βολβού, χωρίς  να την εμποδίσει κανένας την επιστήμη ούτε και να  την λογοκρίνει, μια και δεν έκανε τίποτα άλλο από το να  περιγράψει μόνο και  με ακρίβεια, αυτό το . .  .εργαλείο που η φύση  χάρισε  στον άνθρωπο για τη διαιώνισή του και μην πει κάποιος σεμνότυφος τίποτα πάνω σ’ αυτό, γιατί έχουμε την ερώτηση έτοιμη και τη διαπίστωση της  στατιστικής αλάνθαστη  για τις γεννήσεις μετά από τις μικρές και μεγάλες νηστείες κατά τη διάρκεια των οποίων απαγορεύεται κάθε σαρκική επαφή, ιδίως για κάποιες ειδικές κατηγορίες επαγγελμάτων τα οποία οι υπηρέτες τους και βιοποριζόμενοι απ’ αυτά, τα αποκαλούν και λειτουργήματα.    

  Εδώ όμως τελειώσαμε και δε βλάπτει να βάλουμε και λίγη γραμματική  και μια και αναφέραμε τη λέξη Ορχιδέα, να πούμε ότι στην ίδια γλωσσική παρέα συναντούμε, τους Όρχεις, τον όρχο (όρχος οχημάτων που λέγαμε στο στρατό, θυμάστε ακόμα  ή;…), συναντούμε την ορχήστρα, το ρήμα ορχούμαι ίσως και άλλα, αλλά βρες τε και σεις κάτι.

Τώρα, αν σε κάποιους έμεινε η απορία, ποια σχέση  μπορεί να έχουν με την ορχιδέα και το. . . νουνό της όλα τα παραπάνω, όρχος ορχήστρα κλπ, θα τη λύσουμε την απορία τους κάποια άλλη φορά,  λέμε όμως οτι όλα αυτά δηλώνουν διαρκή κίνηση κι’ αυτή η κίνηση, (το νιχουβόλιασμα όπως το λέμε στο χωριό), είναι το χαρακτηριστικό τους και γι’ αυτό βαφτίστηκαν έτσι, στο όνομα του νονού της Ορχιδέας η οποία είπαμε με τι μοιάζει, να μην τα ξαναλέμε ( για την ακρίβεια των νουνών, γιατί  οι νουνοί είναι. . .πάντα δύο και δίδυμοι  . . .!!), κι’ όποιος κατάλαβε κατάλαβε, οι άλλοι ρωτήστε κανέναν τρανήτερο.. . .

-Ως εδώ όμως, και το .. . πόνημα μας βγήκε κάπως μακρύ, γι’ αυτό η ανάλυση των ιδιωματισμών αναβάλλεται και χαρά στην υπομονή σας. . .αλλά γι’ αυτό το «νιχουβόλιασμα» (αναχοβόλισμα- το ρήμα αναχοβολίζομαι), αξίζει τον κόπο να αφιερώσουμε μια ιδιαίτερη ανάλυση, κι’ αυτό θα γίνει σίγουρα,  έχουμε καιρό. . .     

Όμως εκεί παραπάνω αναφέραμε τη λέξη   «καλότχνοι»(1) που χρησιμοποιούμε στον προφορικό λόγο για να δηλώσουμε  τους καλότυχους, κι’ αυτό το λέμε έτσι, για να μην μπερδευόμαστε στον προφορικό λόγο,  επειδή ηχητικά θα πρέπει να ξεχωρίζουμε τον πληθυντικό του αρσενικού «Καλότυχοι», από τον ενικό του θηλυκού «καλότυχη». Για το λόγο αυτόν, εκεί στον πληθυντικό του αρσενικού, βάζουμε το Νι(ν) και οι «καλότυχοι» γίνονται «καλότχνοι» και έτσι, γινόμαστε σαφέστατοι και κατανοητοί. Και για να σιγουρευτούμε ακόμα περισσότερο, πολλές φορές για να . . . καλοτυχίσουμε ακόμα πιο εύηχα, αυτό το Νι(ν)  το προσθέτουμε και στο τέλος της «καλότυχης» οπότε λέμε « καλότχην η Κατιρίν’, χρυσόν άdρα απέτχι . . .» όμως γι’ αυτό το Νί (ν ) του πληθυντικού, σύντομα θα καταθέσουμε . . . περισπούδαστη μελέτη, αφού χτενίσουμε και ταξινομήσουμε τα στοιχεία, είπαμε,  υπομονή.. .        

Αυτά λοιπόν, και χαιρετίσματα στους συγχωριανούς Νεοχωρίτες  και Χαλκιδικιώτες όπου Γης, και σε όλους τους υπομονετικούς που μας  διαβάζουν. . . . Και καλές γιορτές  σε όλους, και,   έχουμε και Ιμέιλ, αμ δε θα είχαμε; (vagelis_mavrodis@yahoo.gr) το οποίο όπως βλέπετε το γράφουμε μέσα στο κείμενο, γιατί καμιά φορά, ένα Ι-Μέιλ στο τέλος, εκεί στην άκρη, εύκολα πέφτει. . .  Και καλό θα ήταν κάποιος να μας στείλει χαιρετίσματα, πολύ θα το χαιρόμασταν. . .να πούμε, βρεεεε. .  .νά κι’ ένας που μας θμήθκι..  .ας είναι και μόνο ένας.. .!!!                           

               Βαγγέλης Μαυροδής